miào fǎ lián huá jīng zhě, tǒng zhū fú jiàng líng zhī běn zhì yě. yùn jié dà xià, chū bǐ qiān líng. dōng chuán zhèn dàn, sān bǎi yú zài. xī jìn huì dì yǒng kāng nián zhōng, zhǎng ān qīng mén dūn huáng pú sà zhú fǎ hù zhě, chū fān cǐ jīng, míng zhèng fǎ huá. dōng jìn ān dì lóng ān nián zhōng, hòu qín hóng shǐ, guī zī shā mén jiū mó luó shén, cì fān cǐ jīng, míng miào fǎ lián huá. suí shì rén shòu, dà xìng shàn sì běi tiān zhú shā mén dū nà jí duō, hòu suǒ fān zhě, tóng míng miào fǎ. sān jīng chóng tà, wén zhǐ hù chén. shí suǒ zōng shàng, jiē hóng qín běn. zì yú zhī pǐn bié jì, bù wú qí liú. jù rú xù lì, gù suǒ fēi shù.
《妙法蓮華經》者，統諸佛降靈之本致也。蘊結大夏，出彼千齡。東傳震旦，三百餘載。西晉惠帝永康年中，長安青門敦煌菩薩竺法護者，初翻此經，名《正法華》。東晉安帝隆安年中，後秦弘始，龜茲沙門鳩摩羅什，次翻此經，名《妙法蓮華》。隋氏仁壽，大興善寺北天竺沙門闍那、笈多，後所翻者，同名《妙法》。三經重沓，文旨互陳。時所宗尚，皆弘秦本。自余支品、別偈，不無其流。具如序歷，故所非述。

fū yǐ líng yuè jiàng líng, fēi dà shèng wú yóu kāi huà shì huà suǒ jí, fēi xī yuán wú yǐ dǎo xīn. suǒ yǐ xiān yuàn gào chéng, jī fēn xiǎo dà zhī bié jīn hé gù mìng, dào shū bàn mǎn zhī kē. qǐ fēi jiào bèi chéng shí, wú zú hé qí gāo huì! shì zhī wǔ qiān tuì xí, wèi jìn zēng màn zhī chóu wǔ bǎi shòu jì, jù chóng mì huà zhī jī. suǒ yǐ fàng guāng xiàn ruì, kāi fā qǐng zhī jiào yuán chū dìng yáng dé, chàng fú huì zhī hóng lüè. xiǔ zhái tōng rù dà zhī wén guǐ, huà chéng yǐn xī yuán zhī bù zhuì. xì zhū míng lǐ xìng zhī cháng zài, záo jǐng xiǎn shì wù zhī duō fāng. cí yì wǎn rán, yù chén wéi yuǎn. zì fēi dà āi kuàng jì, bá zhì nì zhī chén liú yī jí bēi xīn, zhěng hūn mí zhī shī xìng. zì hàn zhì táng liù bǎi yú zài, zǒng lì qún jí sì qiān yú zhóu, shòu chí shèng zhě, wú chū cǐ jīng. jiāng fēi jī jiào xiāng kòu, bìng zhì shèng zhī yí chén wén ér shēn jìng, jù wēi wáng zhī yú jī. zhé yú jīng shǒu, xù ér zōng zhī. shù dé zǎo jìng liù gēn, yǎng cí zūn zhī jiā huì sù chéng sì dé, qù lè tǔ zhī xuán yóu. hóng zàn mò qióng, yǒng yí zhū hòu yún ěr.
夫以靈岳降靈，非大聖無由開化；適化所及，非昔緣無以導心。所以仙苑告成，機分小大之別；金河顧命，道殊半滿之科。豈非教被乘時，無足核其高會！是知五千退席，為進增慢之儔；五百授記，俱崇密化之跡。所以放光現瑞，開發請之教源；出定揚德，暢佛慧之宏略。朽宅通入大之文軌，化城引昔緣之不墜。系珠明理性之常在，鑿井顯示悟之多方。詞義宛然，喻陳惟遠。自非大哀曠濟，拔滯溺之沉流；一極悲心，拯昏迷之失性。自漢至唐六百餘載，總歷群籍四千餘軸，受持盛者，無出此經。將非機教相扣，並智勝之遺塵；聞而深敬，俱威王之餘績。輒於經首，序而綜之。庶得早淨六根，仰慈尊之嘉會；速成四德，趣樂土之玄猷。弘贊莫窮，永貽諸後云爾。