gài tiān dì pōu fēn, wàn wù méng yù, fēi yǒu diǎn yì zhī wén, jiān jī kě jù, tuī dāng jīn yǐ lǎn tài gǔ, zì zhāo zhāo ér běn míng míng, nǎi yù shěn qí shì ér jiàn qí lùn, dǒng qí shì fēi ér zōng qí xiáng yǐ, yán yě shí wèi nán zāi! gù yì jì sān huáng, shū xù táng yú, wéi tiān wèi dà, wéi yáo zé zhī, wēi wēi qí yǒu chéng gōng, huàn hū qí yǒu wén zhāng. zì shì yǐ lái, zāi jí zhāo xī. rán ér lì tán zhě rén yì, zhuì wén zhě jiā chuǎn, sī nǎi yáng zhū kū yú qí lù, mò dí bēi yú liàn sù zhě yě. shì yǐ shàng shù sān huáng, xià jì liù guó, bèi qí zhōng shǐ, yuē huáng bà.
蓋天地剖分，萬物萌毓，非有典藝之文，堅基可據，推當今以覽太古，自昭昭而本冥冥，乃欲審其事而建其論，董其是非而綜其詳矣，言也實為難哉！故易記三皇，書敘唐、虞，惟天為大，唯堯則之，巍巍其有成功，煥乎其有文章。自是以來，栽籍昭皙。然而立談者人異，綴文者家舛，斯乃楊朱哭於歧路，墨翟悲於練素者也。是以上述三皇，下記六國，備其終始，曰皇霸。