yì chēng: xiān wáng zuò lè chóng dé, yīn jiàn zhī shàng dì, yǐ pèi zǔ kǎo. shī yún: zhōng gǔ huáng huáng, qìng guǎn jiāng jiāng, jiàng fú rǎng rǎng. shū yuē: jī shí fǔ shí, bǎi shòu lǜ wǔ. niǎo shòu qiě yóu gǎn yīng, ér kuàng yú rén hū! kuàng yú guǐ shén hū! fū lè zhě, shèng rén suǒ yǐ dòng tiān dì, gǎn guǐ shén, àn wàn mín, chéng xìng lèi zhě yě. gù huáng dì zuò xián chí, zhuān xiàng zuò liù jīng, kù zuò wǔ yīng, yáo zuò dà zhāng, shùn zuò sháo. yǔ zuò xià, tāng zuò hù, wǔ wáng zuò wǔ, zhōu gōng zuò sháo. sháo, yán néng zhēn sháo xiān zǔ zhī dào yě. wǔ, yán yǐ gōng dìng tiān xià yě. hù, yán jiù mín yě. xià, dà chéng èr dì yě. sháo, jì yáo yě. dà zhāng, zhāng zhī yě. wǔ yīng, yīng huá mào yě. liù jīng, jí gēn jīng yě. xián chí, bèi yǐ.
《易》稱：「先王作樂崇德，殷薦之上帝，以配祖考。」《詩》云：「鐘鼓喤喤，磬莞將將，降福穰穰。書曰：「擊石拊石，百獸率舞。」鳥獸且猶感應，而況於人乎！況於鬼神乎！夫樂者，聖人所以動天地，感鬼神，按萬民，成性類者也。故黃帝作咸池，顓項作六莖，嚳作五英，堯作大章，舜作韶。禹作夏，湯作護，武王作武，周公作勺。勺，言能斟勺先祖之道也。武，言以功定天下也。護，言救民也。夏，大承二帝也。韶，繼堯也。大章，章之也。五英，英華茂也。六莖，及根莖也。咸池，備矣。

qí hòu zhōu shì líng chí, lǐ lè bēng huài, zhū hóu zì xíng, jìng yuè suǒ xí, sāng jiān pú shàng zhèng wèi sòng zhào zhī shēng, mí yǐ fàng yuǎn, tāo yān xīn ěr, nǎi wàng píng hé, luàn zhèng shāng mín, zhì jí sǔn shòu. zhòng zāo bào qín, suì yǐ què wáng. hàn xìng, zhì shì shì zhǎng dà lè, pō néng jì qí kēng qiāng, ér bù néng shuō qí yì. wǔ dì shǐ dìng jiāo sì, xún shěng gào fēng, lè guān duō suǒ zēng shì, rán fēi yǎ zhèng, gù jì qí tiáo chàng yuē shēng yīn yě. xī huáng dì shǐ líng lún zì dà shà zhī xī, kūn lún zhī yīn, qǔ zhú yú gǔ, shēng qí qiào hòu jūn zhě, duàn liǎng jié ér chuī zhī, yǐ wèi huáng zhōng zhī guǎn. zhì shí èr tóng, yǐ tīng fèng zhī míng, qí xióng míng wèi liù, cí míng yì wèi liù. tiān dì zhī fēng qì zhèng, ér shí èr lǜ dìng, wǔ shēng yú shì hū shēng, bā yīn yú shì hū chū, shēng zhě, gōng shāng jiǎo zhēng yǔ yě. yīn zhě, tǔ yuē xūn, páo yuē shēng, gé yuē gǔ, zhú yuē guǎn, sī yuē xián, shí yuē qìng, jīn yuē zhōng, mù yuē. shī yuē: hè míng jiǔ gāo, shēng wén yú tiān. shū yuē: bā yīn kè xié, wú xiāng duó lún. yóu shì yán zhī, shēng běn yīn mò yě.
其後周室陵遲，禮樂崩壞，諸侯恣行，競悅所習，桑間、濮上鄭、衛、宋、趙之聲，彌以放遠，滔湮心耳，乃忘平和，亂政傷民，致疾損壽。重遭暴秦，遂以闕亡。漢興，制氏世掌大樂，頗能紀其鏗鏘，而不能說其義。武帝始定郊祀，巡省告封，樂官多所增飾，然非雅正，故繼其條暢曰聲音也。昔皇帝使伶倫自大廈之西，崑崙之陰，取竹於ㄍ谷，生其竅厚均者，斷兩節而吹之，以為黃鐘之管。制十二筩，以聽鳳之鳴，其雄鳴為六，雌鳴亦為六。天地之風氣正，而十二律定，五聲於是乎生，八音於是乎出，聲者，宮、商、角、徵、羽也。音者，土曰塤，匏曰笙，革曰鼓，竹曰管，絲曰弦，石曰磬，金曰鍾，木曰□。《詩》曰：「鶴鳴九皋，聲聞於天。」《書》曰：「八音克諧，無相奪倫。」由是言之，聲本音末也。