dōng pō shū lǐ hòu zhǔ qù guó zhī cí yún: zuì shì cāng huáng cí miào rì, jiào fāng yóu zòu bié lí gē, huī lèi duì gōng é. yǐ wèi hòu zhǔ shī guó, dāng tòng kū yú miào mén zhī wài, xiè qí mín ér hòu xíng, nǎi duì gōng é tīng lè, xíng yú cí jù. yǔ guān liáng wǔ dì qǐ hòu jǐng zhī huò, tú tàn jiāng zuǒ, yǐ zhì fù wáng, nǎi yuē: zì wǒ dé zhī, zì wǒ shī zhī, yì fù hé hèn. qí bù zhī zuì zhī yǐ yì shén yǐ! dòu yīng jiù guàn fū, qí fū rén jiàn zhǐ zhī, yīng yuē: hòu zì wǒ dé zhī, zì wǒ juān zhī, wú suǒ hèn. liáng wǔ yòng cǐ yán ér fēi yě.
東坡書李後主去國之詞云：「最是蒼皇辭廟日，教坊猶奏別離歌，揮淚對宮娥。」以為後主失國，當慟哭於廟門之外，謝其民而後行，乃對宮娥聽樂，形於詞句。予觀梁武帝啟候景之禍，塗炭江左，以致覆亡，乃曰：「自我得之，自我失之，亦復何恨。」其不知罪知已亦甚矣！竇嬰救灌夫，其夫人諫止之，嬰曰：「候自我得之，自我捐之，無所恨。」梁武用此言而非也。