táng quán xuǎn zé rén zhī fǎ yǒu sì: yī yuē shēn, wèi tǐ mào fēng wěi èr yuē yán, yán cí biàn zhèng sān yuē shū, kǎi fǎ qiú měi sì yuē pàn, wén lǐ yōu zhǎng. fán shì pàn dēng kē wèi zhī rù děng, shén zhuō zhě wèi zhī lán lǚ, xuǎn wèi mǎn ér shì wén sān piān wèi zhī hóng cí, shì pàn sān tiáo wèi zhī bá cuì, zhōng zhě jí shòu guān. jì yǐ shū wèi yì, gù táng rén wú bù gōng kǎi fǎ yǐ pàn wèi guì, gù wú bù xí shú. ér pàn yǔ bì pián lì, jīn suǒ chuán lóng jīn fèng suǐ pàn jí bái lè tiān jí jiǎ yǐ pàn shì yě. zì cháo tíng zhì xiàn yì, mò bù jiē rán, fēi dú shū shàn wén bù kě yě. zǎi chén měi qǐ nǐ yī shì, yì bì ǒu shù shí yǔ, jīn zhèng tián chì yǔ táng pàn yóu cún. shì sú xǐ dào suǒ xì yí shì, cān yǐ huá jī, mù wèi huā pàn, qí shí nǎi rú cǐ, fēi ruò jīn rén wò bǐ jù àn, zhǐ shǔ yī zì yì kě. guó chū shàng yǒu táng yú bō, jiǔ ér gé qù zhī. dàn tǐ mào fēng wěi, yòng yǐ qǔ rén, wèi wèi zhì lùn.
唐銓選擇人之法有四：一曰身，謂體貌豐偉；二曰言，言辭辯正；三曰書，楷法遒美；四曰判，文理優長。凡試判登科謂之入等，甚拙者謂之藍縷，選未滿而試文三篇謂之宏辭，試判三條謂之拔萃，中者即授官。既以書為藝，故唐人無不工楷法；以判為貴，故無不習熟。而判語必駢儷，今所傳《龍筋鳳髓判》及《白樂天集•甲乙判》是也。自朝廷至縣邑，莫不皆然，非讀書善文不可也。宰臣每啟擬一事，亦必偶數十語，今鄭畋敕語、堂判猶存。世俗喜道瑣細遺事，參以滑稽，目為花判，其實乃如此，非若今人握筆據案，只署一字亦可。國初尚有唐餘波，久而革去之。但體貌豐偉，用以取人，未為至論。