suǒ wèi zhì zhī zài gé wù zhě, yán yù zhì wú zhī zhī, zài jí wù ér qióng qí lǐ yě. gài rén xīn zhī líng mò bù yǒu zhī, ér tiān xià zhī wù mò bù yǒu lǐ, wéi yú lǐ yǒu wèi qióng, gù qí zhī yǒu bù jìn yě, shì yǐ dà xué shǐ jiào, bì shǐ xué zhě jí fán tiān xià zhī wù, mò bù yīn qí yǐ zhī zhī lǐ ér yì qióng zhī, yǐ qiú zhì hū qí jí. zhì yú yòng lì zhī jiǔ, ér yī dàn huò rán guàn tōng yān, zé zhòng wù zhī biǎo lǐ jīng cū wú bú dào, ér wú xīn zhī quán tǐ dà yòng wú bù míng yǐ. cǐ wèi wù gé, cǐ wèi zhī zhī zhì yě.
所谓致知在格物者，言欲致吾之知，在即物而穷其理也。盖人心之灵莫不有知，而天下之物莫不有理，唯于理有未穷，故其知有不尽也，是以《大学》始教，必使学者即凡天下之物，莫不因其已知之理而益穷之，以求至乎其极。至于用力之久，而一旦豁然贯通焉，则众物之表里精粗无不到，而吾心之全体大用无不明矣。此谓物格，此谓知之至也。