jǐn àn rǔ nán rǔ yáng péng shì mù lù tóu lì yī shí rén, zài shí shòu hòu. tián jiā lǎo mǔ dào shì mǎi shù piàn ěr, shǔ rè xíng pí, dùn xī shí rén xià, xiǎo míng, yí yī piàn ěr, qù, hū bù zì jué, háng dào rén yǒu jiàn zhě. shí kè shì huì, wèn yīn yǒu shì ěr, kè liáo diào zhī: shí rén néng zhì bìng, yù zhě lái xiè zhī. zhuǎn yǔ tóu tòng zhě mó shí rén tóu, fù tòng zhě mó qí fù, yì hái zì mó, tā chù yú cǐ. fán rén bìng zì yù zhě, yīn yán dé qí fú lì, hào yuē xián shì. zī niǎn gǔ jī, wéi zhàng jiàng tiān, sī zhú zhī yīn, wén fū shí lǐ. wèi bù cháng wǎng hù shì, shù nián yì zì xiē mò, fù qí gù yǐ. shì jiān duō yǒu wáng rén pò chí qí jiā yǔ shēng qì, suǒ shuō liáng shì jǐn àn chén guó zhāng hàn zhí dào nán yáng cóng jīng zhào yǐn yán shū jiān dú zuǒ shì fù, xíng hòu shù yuè, guǐ wù chí qí nǚ dì, yán: wǒ tòng sǐ, sàng zài mò shàng, cháng kǔ jī hán. cāo yī liàng bù jiè, guà wū hòu chǔ shàng. fù zi fāng sòng wǒ wǔ bǎi qián, zài běi yōng zhōng, jiē wáng qǔ zhī. yòu mǎi lǐ yòu yī tóu niú, běn quàn zài shū qiè zhōng. wǎng qiú suǒ zhī, xī rú qí yán. fù shàng bù zhī yǒu cǐ, nǚ xīn cóng gǒng jiā lái, fēi qí suǒ jí, jiā rén āi shāng, yì yǐ wèi shěn. fù mǔ zhū dì shuāi dié dào lái yíng sàng, qù jīng shè shù lǐ, yù hàn zhí yǔ zhū shēng shí yú rén xiāng zhuī. hàn zhí gù jiàn qí jiā, guài qí rú cǐ. jiā jiàn hàn zhí, wèi qí guǐ yě. chǎng wǎng liáng jiǔ, hàn zhí nǎi qián wèi fù bài, shuō qí běn mò, qiě bēi qiě xǐ. fán suǒ wén jiàn, ruò cǐ fēi yī.
謹按汝南汝陽彭氏墓路頭立一石人，在石獸後。田家老母到市買數片餌，暑熱行疲，頓息石人下，小瞑，遺一片餌，去，忽不自覺，行道人有見者。時客適會，問因有是餌，客聊調之：「石人能治病，愈者來謝之。」轉語頭痛者摩石人頭，腹痛者摩其腹，亦還自摩，他處於此。凡人病自愈者，因言得其福力，號曰賢士。輜輦轂擊，帷帳絳天，絲竹之音，聞敷十里。尉部常往護視，數年亦自歇沫，復其故矣。世間多有亡人魄持其家語聲氣，所說良是謹按陳國張漢直到南陽從京兆尹延叔堅讀《左氏傅》，行後數月，鬼物持其女弟，言：「我痛死，喪在陌上，常苦饑寒。操一量不借，掛屋後楮上。傅子方送我五百錢，在北墉中，皆亡取之。又買李幼一頭牛，本券在書篋中。」往求索之，悉如其言。婦尚不知有此，女新從鞏家來，非其所及，家人哀傷，益以為審。父母諸弟衰絰到來迎喪，去精舍數里，遇漢直與諸生十餘人相追。漢直顧見其家，怪其如此。家見漢直，謂其鬼也。惝惘良久，漢直乃前為父拜，說其本末，且悲且喜。凡所聞見，若此非一。

fū sǐ zhě, sī yě, guǐ zhě, guī yě, jīng qì xiāo yuè, gǔ ròu guī yú tǔ yě. xià hòu shì yòng míng qì, yīn rén yòng jì qì, zhōu rén jiān yòng zhī, shì mín yí yě. zi gòng wèn kǒng zǐ: sǐ zhě qí yǒu zhī hū? yuē: cì, ěr sǐ zì zhī zhī, yóu wèi wǎn yě. dǒng wú xīn yún: dù bó sǐ, qīn shè xuān wáng yú hào jīng. yǔ yǐ wèi jié zhòu suǒ shā, zú yǐ chéng jūn, kě bù xū tāng wǔ zhī zhòng. gǔ shì jì chá, qiě fù yǐ jīn yàn zhī, rén xiāng dàn shí, shén yú chù shēng, fán cài gān biē xiā, shàng néng bìng rén, rén yòng wù jīng duō, yǒu shēng zhī zuì líng zhě yě, hé bù jiè dì yú qí xiōng fù ér gē liè zhī zāi! yóu sǐ zhě wú zhī shěn yǐ, ér shí yǒu hàn zhí wèi gǒu shǔ zhī suǒ wèi. shì jiān wáng zhě duō yǒu jiàn shén shì jiān wáng zhě duō yǒu jiàn shén, yǔ yán yǐn shí, qí jiā xìn yǐ wèi shì, yì yòng bēi shāng.
夫死者，澌也，鬼者，歸也，精氣消越，骨肉歸於土也。夏後氏用明器，殷人用祭器，周人兼用之，視民疑也。子貢問孔子：「死者其有知乎？」曰：「賜，爾死自知之，由未晚也。」董無心云：「杜伯死，親射宣王於鎬京。」予以為桀、紂所殺，足以成軍，可不須湯、武之眾。古事既察，且復以今驗之，人相啖食，甚於畜生，凡菜肝鱉蝦，尚能病人，人用物精多，有生之最靈者也，何不芥蒂於其胸腹而割裂之哉！猶死者無知審矣，而時有漢直為狗鼠之所為。世間亡者多有見神世間亡者多有見神，語言飲食，其家信以為是，益用悲傷。

jǐn àn sī kōng nán yáng lái jì dé tíng sàng zài bìn, hū rán zuò jì chuáng shàng, yán sè fú shì shēng qì shú shì yě. sūn ér fù nǚ yǐ cì jiào jiè, shì yǒu tiáo guàn, biān tà nú bì, jiē dé qí guò, yǐn shí bǎo mǎn, cí jué ér qù. jiā rén dà āi bō duàn jué, rú shì sān sì, jiā yì yàn kǔ. qí hòu yǐn zuì xíng huài, dàn dé lǎo gǒu, biàn pǔ shā zhī, tuī wèn lǐ tóu, gū jiǔ jiā gǒu.
謹按司空南陽來季德停喪在殯，忽然坐祭床上，顏色服飾聲氣熟是也。孫兒婦女以次教誡，事有條貫，鞭撻奴婢，皆得其過，飲食飽滿，辭決而去。家人大哀剝斷絕，如是三四，家益厭苦。其後飲醉形壞，但得老狗，便朴殺之，推問裡頭，沽酒家狗。