ān qiū wàng zhī zhě, jīng zhào zhǎng líng rén yě. shǎo zhì lǎo zi jīng, tián jìng bù qiú jìn huàn, hào yuē ān qiū zhàng rén. chéng dì wén, yù jiàn zhī, wàng zhī cí bù kěn jiàn. shàng yǐ qí dào dé shēn zhòng, cháng zōng shī yān. wàng zhī bù yǐ jiàn jìng wèi gāo, yù yuē sǔn tuì, wèi wū yī yú mín jiān. zhe lǎo zi zhāng jù, gù lǎo shì yǒu ān qiū zhī xué. fú fēng gěng kuàng wáng jí děng jiē shī shì zhī, cóng shòu lǎo zi, zhōng shēn bù shì, dào jiā zōng yān.
安丘望之者，京兆長陵人也。少治《老子》經，恬靜不求進宦，號曰安丘丈人。成帝聞，欲見之，望之辭不肯見。上以其道德深重，常宗師焉。望之不以見敬為高，愈曰損退，為巫醫於民間。著《老子章句》，故老氏有安丘之學。扶風耿況、王汲等皆師事之，從受《老子》，終身不仕，道家宗焉。