hán shùn, zì zi liáng, tiān shuǐ chéng jì rén yě, yǐ jīng xíng qīng bái, pì zhōu zǎi, bù yì. wáng mǎng mò, yǐn yú nán shān. dì huáng sì nián, hàn qǐ bīng yú nán yáng, shùn tóng xiàn kuí xiāo děng qǐ bīng, zì chēng shàng jiāng jūn, xī zhōu dà zhèn. wéi shùn xiū dào shān jū, zhí cāo bù huí. xiāo yǐ dào shù shēn yuǎn, shǐ rén jī bì bó, bēi cí hòu lǐ pìn shùn, yù yǐ wèi shī. shùn yīn shǐ xiè xiāo yuē: lǐ yǒu lái xué, yì wú wǎng jiào. jí yù xiāng shī, dàn rù shēn shān lái. xiāo wén jué rán, bù zhì qiáng qū. qí hòu xiāo děng zhū xìng jiē miè, wéi shùn shān qī ān rán, yǐ pín jié zì zhōng yān.
韓順，字子良，天水成紀人也，以經行清白，辟州宰，不詣。王莽末，隱於南山。地皇四年，漢起兵於南陽，順同縣隗囂等起兵，自稱上將軍，西州大震。唯順修道山居，執操不回。囂以道術深遠，使人齎璧帛，卑辭厚禮聘順，欲以為師。順因使謝囂曰：「禮有來學，義無往教。即欲相師，但入深山來。」囂聞矍然，不致強屈。其後囂等諸姓皆滅，唯順山棲安然，以貧潔自終焉。