lǎo zi lǐ ěr, zì bó yáng, chén rén yě. shēng yú yīn shí, wèi zhōu zhù xià shǐ, hǎo yǎng jīng qì, guì jiē ér bù shī. zhuǎn wèi shǒu cáng shǐ. jī bā shí yú nián, shǐ jì yún èr bǎi yú nián. shí chēng wèi yǐn jūn zǐ, shì yuē dān. zhòng ní zhì zhōu, jiàn lǎo zi, zhī qí shèng rén, nǎi shī zhī. hòu zhōu dé shuāi, nǎi chéng qīng niú chē qù, rù dà qín. guò xī guān, guān lìng yǐn xǐ wàng qì xiān zhī yān, nǎi wù sè zhē hòu zhī. yǐ ér lǎo zi guǒ zhì, nǎi qiáng shǐ zhe shū, zuò dào dé jīng wǔ qiān yú yán, wèi dào jiā zhī zōng. yǐ qí nián lǎo, gù hào qí shū wèi lǎo zi.
老子李耳，字伯陽，陳人也。生於殷時，為周柱下史，好養精氣，貴接而不施。轉為守藏史。積八十餘年，《史記》雲二百餘年。時稱為隱君子，諡曰聃。仲尼至周，見老子，知其聖人，乃師之。後周德衰，乃乘青牛車去，入大秦。過西關，關令尹喜望氣先知焉，乃物色遮候之。已而老子果至，乃強使著書，作《道德經》五千餘言，為道家之宗。以其年老，故號其書為《老子》。