tián hé, zì zi zhuāng, qí rén yě. zì kǒng zǐ shòu yì, wǔ chuán zhì hé. jí qín jìn xué, yǐ yì wèi bǔ shì zhī shū, dú bù jīn, gù hé chuán zhī bù jué. hàn xìng, tián hé yǐ qí zhū tián xǐ dù líng, hào yuē dù tián shēng, yǐ yì shòu dì zǐ, dōng wǔ wáng tóng zi zhòng luò yáng zhōu wáng sūn dīng kuān qí fú shēng děng, jiē xiǎn dāng shì. huì dì shí, hé nián lǎo jiā pín, shǒu dào bù shì. dì qīn xìng qí lú, yǐ shòu yè, zhōng wèi yì zhě zōng.
田何，字子庄，齐人也。自孔子授《易》，五传至何。及秦禁学，以《易》为卜筮之书，独不禁，故何传之不绝。汉兴，田何以齐诸田徙杜陵，号曰杜田生，以《易》受弟子，东武王同子仲、洛阳周王孙丁宽、齐服生等，皆显当世。惠帝时，何年老家贫，守道不仕。帝亲幸其庐，以受业，终为《易》者宗。