lì gōng jiāng fá zhèng, fàn wén zi bù yù, yuē: ruò yǐ wú yì, zhū hóu jiē pàn, zé jìn kě wèi yě. wéi yǒu zhū hóu, gù rǎo rǎo yān. fán zhū hóu, nán zhī běn yě. dé zhèng yōu zī zhǎng, yān yòng zhèng! xì zhì yuē: rán zé wáng zhě duō yōu hū? wén zǐ yuē: wǒ wáng zhě yě hū zāi? fū wáng zhě chéng qí dé, ér yuǎn rén yǐ qí fāng huì guī zhī, gù wú yōu. jīn wǒ guǎ dé ér qiú wáng zhě zhī gōng, gù duō yōu. zi jiàn wú tǔ ér yù fù zhě, lè hū zāi?
厲公將伐鄭，範文子不欲，曰：「若以吾意，諸侯皆叛，則晉可為也。唯有諸侯，故擾擾焉。凡諸侯，難之本也。得鄭憂滋長，焉用鄭！」郤至曰：「然則王者多憂乎？」文子曰：「我王者也乎哉？夫王者成其德，而遠人以其方賄歸之，故無憂。今我寡德而求王者之功，故多憂。子見無土而欲富者，樂乎哉？」