lì gōng jiāng fá zhèng, fàn wén zi bù yù, yuē:" ruò yǐ wú yì, zhū hóu jiē pàn, zé jìn kě wèi yě. wéi yǒu zhū hóu, gù rǎo rǎo yān. fán zhū hóu, nán zhī běn yě. dé zhèng yōu zī zhǎng, yān yòng zhèng!" xì zhì yuē:" rán zé wáng zhě duō yōu hū?" wén zǐ yuē:" wǒ wáng zhě yě hū zāi? fū wáng zhě chéng qí dé, ér yuǎn rén yǐ qí fāng huì guī zhī, gù wú yōu. jīn wǒ guǎ dé ér qiú wáng zhě zhī gōng, gù duō yōu. zi jiàn wú tǔ ér yù fù zhě, lè hū zāi?"
厉公将伐郑，范文子不欲，曰：“若以吾意，诸侯皆叛，则晋可为也。唯有诸侯，故扰扰焉。凡诸侯，难之本也。得郑忧滋长，焉用郑！”郤至曰：“然则王者多忧乎？”文子曰：“我王者也乎哉？夫王者成其德，而远人以其方贿归之，故无忧。今我寡德而求王者之功，故多忧。子见无土而欲富者，乐乎哉？”