fū shèng xián zhī suǒ měi, mò měi hū cōng míng cōng míng zhī suǒ guì, mò guì hū zhī rén. zhī rén chéng zhì, zé zhòng cái dé qí xù, ér shù jī zhī yè xìng yǐ.
夫聖賢之所美，莫美乎聰明；聰明之所貴，莫貴乎知人。知人誠智，則眾材得其序，而庶績之業興矣。

shì yǐ, shèng rén zhe yáo xiàng zé lì jūn zǐ xiǎo rén zhī cí, xù shī zhì zé bié fēng sú yǎ zhèng zhī yè, zhì lǐ lè zé kǎo liù yì qí yōng zhī dé, gōng nán miàn zé shòu jùn yì fǔ xiāng zhī cái, jiē suǒ yǐ dá zhòng shàn ér chéng tiān gōng yě.
是以，聖人着爻象則立君子小人之辭，敘《詩》志則別風俗雅正之業，制《禮》、《樂》則考六藝祇庸之德，躬南面則授俊逸輔相之材，皆所以達眾善而成天功也。

tiān gōng jì chéng, zé bìng shòu míng yù. shì yǐ, yáo yǐ kè míng jùn dé wèi chēng, shùn yǐ dēng yōng èr bā wèi gōng, tāng yǐ bá yǒu shēn zhī xián wèi míng, wén wáng yǐ jǔ wèi bīn zhī sǒu wèi guì. yóu cǐ lùn zhī, shèng rén xìng dé, shú bù láo cōng míng yú qiú rén, huò ān yì yú rèn shǐ zhě zāi!
天功既成，則並受名譽。是以，堯以克明俊德為稱，舜以登庸二八為功，湯以拔有莘之賢為名，文王以舉渭濱之叟為貴。由此論之，聖人興德，孰不勞聰明於求人，獲安逸於任使者哉！

shì gù, zhòng ní bù shì wú suǒ yuán shēng, yóu xù mén rén yǐ wèi sì kē, fàn lùn zhòng cái yǐ biàn sān děng. yòu tàn zhōng yōng yǐ shū shèng rén zhī dé, shàng dé yǐ quàn shù jǐ zhī lùn. xùn liù bì yǐ jiè piān cái zhī shī, sī kuáng juàn yǐ tōng jū kàng zhī cái jí kōng kōng ér wú xìn, yǐ míng wèi shì zhī nán bǎo. yòu yuē: chá qí suǒ ān, guān qí suǒ yóu, yǐ zhī jū zhǐ zhī xíng. rén wù zhī chá yě, rú cǐ qí xiáng.
是故，仲尼不試無所援升，猶序門人以為四科，泛論眾材以辨三等。又嘆中庸以殊聖人之德，尚德以勸庶幾之論。訓六蔽以戒偏材之失，思狂狷以通拘抗之材；疾悾悾而無信，以明為似之難保。又曰：察其所安，觀其所由，以知居止之行。人物之察也，如此其詳。

shì yǐ gǎn yī shèng xùn, zhì xù rén wù, shù yǐ bǔ zhuì yí wàng wéi bó shí jūn zǐ, cái lǎn qí yì yān.
是以敢依聖訓，志序人物，庶以補綴遺忘；惟博識君子，裁覽其義焉。