suǒ wèi zhì zhī zài gé wù zhě, yán yù zhì wú zhī zhī, zài jí wù ér qióng qí lǐ yě. gài rén xīn zhī líng mò bù yǒu zhī, ér tiān xià zhī wù mò bù yǒu lǐ, wéi yú lǐ yǒu wèi qióng, gù qí zhī yǒu bù jǐn yě, shì yǐ dà xué shǐ jiào, bì shǐ xué zhě jí fán tiān xià zhī wù, mò bù yīn qí yǐ zhī zhī lǐ ér yì qióng zhī, yǐ qiú zhì hū qí jí. zhì yú yòng lì zhī jiǔ, ér yī dàn huò rán guàn tōng yān, zé zhòng wù zhī biǎo lǐ jīng cū wú bú dào, ér wú xīn zhī quán tǐ dà yòng wú bù míng yǐ. cǐ wèi wù gé, cǐ wèi zhī zhī zhì yě.
所謂致知在格物者，言欲致吾之知，在即物而窮其理也。蓋人心之靈莫不有知，而天下之物莫不有理，唯於理有未窮，故其知有不盡也，是以《大學》始教，必使學者即凡天下之物，莫不因其已知之理而益窮之，以求至乎其極。至於用力之久，而一旦豁然貫通焉，則眾物之表里精粗無不到，而吾心之全體大用無不明矣。此謂物格，此謂知之至也。