tián hé, zì zi zhuāng, qí rén yě. zì kǒng zǐ shòu yì, wǔ chuán zhì hé. jí qín jìn xué, yǐ yì wèi bǔ shì zhī shū, dú bù jīn, gù hé chuán zhī bù jué. hàn xìng, tián hé yǐ qí zhū tián xǐ dù líng, hào yuē dù tián shēng, yǐ yì shòu dì zǐ, dōng wǔ wáng tóng zi zhòng luò yáng zhōu wáng sūn dīng kuān qí fú shēng děng, jiē xiǎn dāng shì. huì dì shí, hé nián lǎo jiā pín, shǒu dào bù shì. dì qīn xìng qí lú, yǐ shòu yè, zhōng wèi yì zhě zōng.
田何，字子莊，齊人也。自孔子授《易》，五傳至何。及秦禁學，以《易》為卜筮之書，獨不禁，故何傳之不絕。漢興，田何以齊諸田徙杜陵，號曰杜田生，以《易》受弟子，東武王同子仲、洛陽周王孫丁寬、齊服生等，皆顯當世。惠帝時，何年老家貧，守道不仕。帝親幸其廬，以受業，終為《易》者宗。