cài rén zhī qī zhě, sòng rén zhī nǚ yě. jì jià yú cài, ér fū yǒu è jí. qí mǔ jiāng gǎi jià zhī, nǚ yuē:" fū bù xìng, nǎi qiè zhī bù xìng yě, nài hé qù zhī? shì rén zhī dào, yī yǔ zhī jiào, zhōng shēn bù gǎi. bù xìng yù è jí, bù gǎi qí yì. qiě fú cǎi cǎi fú wèi zhī cǎo, suī qí chòu è, yóu shǐ yú lǚ cǎi zhī, zhōng yú huái xié zhī, jìn yǐ yì qīn, kuàng yú fū fù zhī dào hū! bǐ dà gù, yòu bù qiǎn qiè, hé yǐ dé qù?" zhōng bù tīng qí mǔ, nǎi zuò fú wèi zhī shī. jūn zǐ yuē:" sòng nǚ zhī yì shén zhēn ér yī yě."
蔡人之妻者，宋人之女也。既嫁于蔡，而夫有恶疾。其母将改嫁之，女曰：“夫不幸，乃妾之不幸也，柰何去之？适人之道，壹与之醮，终身不改。不幸遇恶疾，不改其意。且夫采采芣卫之草，虽其臭恶，犹始于捋采之，终于怀撷之，浸以益亲，况于夫妇之道乎！彼●大故，又不遣妾，何以得去？”终不听其母，乃作芣卫之诗。君子曰：“宋女之意甚贞而壹也。”

sòng yuē: sòng nǚ zhuān què, chí xīn bù yuàn, fū yǒu è jí, yì yóu yī jīng, mǔ quàn qù guī, zuò shī bù tīng, hòu rén měi zhī, yǐ wéi shùn zhēn.
颂曰：宋女专悫，持心不愿，夫有恶疾，意犹一精，母劝去归，作诗不听，后人美之，以为顺贞。