huò fú tóng gēn, yāo xiáng gòng yù. huò zhī suǒ yǐ, fǎn yǐ wèi fú fú zhī suǒ fú, hái yǐ chéng huò. yāo zhī suǒ jiàn, huò néng wèi jí xiáng zhī suǒ jiàng, yì huí chéng xiōng. yǒu zhī huò zhī wèi fú, fú zhī wèi huò, yāo zhī wèi jí, yàng zhī wèi xiōng, zé kě yǔ yán wù lèi yǐ. wú bīng dà shèng, yǐ wèi fú yě, ér yǒu gū sū zhī kùn yuè qī huì jī, yǐ wèi huò yě, ér yǒu wǔ hú zhī bà róng wáng qiáng shèng, yǐ wèi fú yě, ér yǒu zūn xià zhī zhí chén pián chū bēn, yǐ wèi huò yě, zhōng yǒu hòu yù zhī fú. huò fú huí xuán, nán yǐ lèi tuī.
禍福同根，妖祥共域。禍之所倚，反以為福；福之所伏，還以成禍。妖之所見，或能為吉；祥之所降，亦回成凶。有知禍之為福，福之為禍，妖之為吉，樣之為凶，則可與言物類矣。吳兵大勝，以為福也，而有姑蘇之困；越棲會稽，以為禍也，而有五湖之霸；戎王強盛，以為福也，而有樽下之執；陳駢出奔，以為禍也，終有厚遇之福。禍福迴旋，難以類推。

xī sòng rén yǒu bái dú zhī xiáng, ér yǒu shī míng zhī huò. suī yǒu shī míng zhī huò, yǐ zhì huò quán zhī fú. běi sǒu yǒu hú mǎ zhī lì, zú yǒu bēn zhuì zhī huàn. suī yǒu bēn zhuì zhī huàn, yǐ zhì bǎo shēn zhī fú. yǐ jiàn bù xiáng ér xiū shàn, zé yāo fǎn wèi xiáng jiàn xiáng ér bù wèi shàn, jí xiáng hái chéng yāo yǐ. xī wǔ dīng zhī shí, háo yǒu sāng gǔ, gòng shēng yú cháo, shǐ zhàn zhī yuē: yě cǎo shēng cháo, cháo qí wáng hū! wǔ dīng kǒng jù, cè shēn xiū dé, sāng gǔ zì kū. bā hóng zhī nèi, zhòng yì ér lái, yīn dào zhōng xìng. dì xīn zhī shí, yǒu què shēng yuān yú chéng zhī yú. shǐ zhàn zhī yuē: yǐ xiǎo shēng dà, guó jiā bì wáng. dì xīn jiāo bào, suì wáng yīn guó. gù yāo niè zhě suǒ yǐ jǐng wáng hóu yě, guài mèng zhě suǒ yǐ jǐng shù rén yě. yāo niè bù shèng shàn zhèng, zé xiōng fǎn chéng jí guài mèng bù shèng shàn yán, zé fú zhuǎn wèi huò.
昔宋人有白犢之祥，而有失明之禍。雖有失明之禍，以至獲全之福。北叟有胡馬之利，卒有奔墜之患。雖有奔墜之患，以至保身之福。以見不祥而修善，則妖反為祥；見祥而不為善，即祥還成妖矣。昔武丁之時，毫有桑谷，共生於朝，史占之曰：「野草生朝，朝其亡乎！」武丁恐懼，側身修德，桑谷自枯。八紘之內，重譯而來，殷道中興。帝辛之時，有雀生鳶於城之隅。史占之曰：「以小生大，國家必王。」帝辛驕暴，遂亡殷國。故妖孽者所以警王侯也，怪夢者所以警庶人也。妖孽不勝善政，則凶反成吉；怪夢不勝善言，則福轉為禍。

rén yǒu huò bì jù, jù bì yǒu jìng, jìng zé yǒu fú, fú zé yǒu xǐ, xǐ zé yǒu jiāo, jiāo zé yǒu huò. shì yǐ jūn zǐ xiáng zhì bù shēn xǐ, yú jìng shèn yǐ jiǎn chéng qí shēn yāo jiàn bù wèi qī, yú xiū dé yǐ wèi wù. gù zhāo qìng yú shén zhī, zāi xiāo ér fú jiàng yě.
人有禍必懼，懼必有敬，敬則有福，福則有喜，喜則有驕，驕則有禍。是以君子祥至不深喜，逾敬慎以儉誠其身；妖見不為戚，逾修德以為務。故招慶於神祗，災消而福降也。