nán jīng pú zhòng qiān, gǔ mào gǔ xīn, zhōu zhōu ruò wú néng zhě, rán qí jì yì zhī qiǎo, duó tiān gōng yān. qí zhú qì, yī zhǒu yī shuā, zhú cùn ěr, gōu lè shù dāo, jià yǐ liǎng jì. rán qí suǒ yǐ zì xǐ zhě, yòu bì yòng zhú zhī pán gēn cuò jié, yǐ bù shì dāo fǔ wèi qí, zé shì jīng qí shǒu lüè guā mó zhī, ér suì dé zhòng jià, zhēn bù kě jiě yě. zhòng qiān míng zào shén, dé qí yī kuǎn, wù zhé téng guì. sān shān jiē rùn zé yú zhòng qiān zhī shǒu zhě shù shí rén yān, ér zhòng qiān chì pín zì rú yě. yú yǒu rén zuò jiān jiàn yǒu jiā zhú jiā xī, zhé zì wèi zhī. yì ǒu bù shǔ, suī shì jié zhī lì dàn zhī, zhōng bù kě dé.
南京濮仲谦，古貌古心，粥粥若无能者，然其技艺之巧，夺天工焉。其竹器，一帚、一刷，竹寸耳，勾勒数刀，价以两计。然其所以自喜者，又必用竹之盘根错节，以不事刀斧为奇，则是经其手略刮磨之，而遂得重价，真不可解也。仲谦名噪甚，得其一款，物辄腾贵。三山街润泽于仲谦之手者数十人焉，而仲谦赤贫自如也。于友人座间见有佳竹、佳犀，辄自为之。意偶不属，虽势劫之、利啖之，终不可得。