gǔ chēng nán zhì zhě, mò rú xiǎo ér, míng zhī yuē yǎ kē. yǐ qí jí tòng fán kǔ, bù néng zì dá qiě qí zàng fǔ báo, fān lí shū, yì yú chuán biàn jī fū nèn, shén qì qiè, yì yú gǎn chù qí yòng yào yě, shāo dāi zé zhì, shāo zhòng zé shāng, shāo bù duì zhèng, zé mò zhī qí xiāng, zhuō fēng bǔ yǐng, zhuǎn jiù zhuǎn jù, zhuǎn qù zhuǎn yuǎn wéi jiào zhī chéng rén, wú qī qíng liù yù zhī shāng, wài bù guò liù yín, nèi bù guò yǐn shí tāi dú ér yǐ. rán bù jīng yú fāng mài fù kē, tòu chè shēng huà zhī yuán zhě, duàn bù néng zuò ér kē yě.
古稱難治者，莫如小兒，名之曰啞科。以其疾痛煩苦，不能自達；且其臟腑薄，藩籬疏，易於傳變；肌膚嫩，神氣怯，易於感觸；其用藥也，稍呆則滯，稍重則傷，稍不對證，則莫知其鄉，捉風捕影，轉救轉劇，轉去轉遠；惟較之成人，無七情六慾之傷，外不過六淫，內不過飲食胎毒而已。然不精於方脈婦科，透徹生化之源者，斷不能作兒科也。