gǔ chēng nán zhì zhě, mò rú xiǎo ér, míng zhī yuē yǎ kē. yǐ qí jí tòng fán kǔ, bù néng zì dá qiě qí zàng fǔ báo, fān lí shū, yì yú chuán biàn jī fū nèn, shén qì qiè, yì yú gǎn chù qí yòng yào yě, shāo dāi zé zhì, shāo zhòng zé shāng, shāo bú duì zhèng, zé mò zhī qí xiāng, zhuō fēng bǔ yǐng, zhuǎn jiù zhuǎn jù, zhuàn qù zhuǎn yuǎn wéi jiào zhī chéng rén, wú qī qíng liù yù zhī shāng, wài bù guò liù yín, nèi bù guò yǐn shí tāi dú ér yǐ. rán bù jīng yú fāng mài fù kē, tòu chè shēng huà zhī yuán zhě, duàn bù néng zuò ér kē yě.
古称难治者，莫如小儿，名之曰哑科。以其疾痛烦苦，不能自达；且其脏腑薄，藩篱疏，易于传变；肌肤嫩，神气怯，易于感触；其用药也，稍呆则滞，稍重则伤，稍不对证，则莫知其乡，捉风捕影，转救转剧，转去转远；惟较之成人，无七情六欲之伤，外不过六淫，内不过饮食胎毒而已。然不精于方脉妇科，透彻生化之源者，断不能作儿科也。