zǐ yuē:" xī zhě míng wáng zhī yǐ xiào zhì tiān xià yě, bù gǎn yí xiǎo guó zhī chén, ér kuàng yú gōng hóu bó zi nán hū? gù dé wàn guó zhī huān xīn, yǐ shì qí xiān wáng. zhì guó zhě, bù gǎn wǔ yú guān guǎ, ér kuàng yú shì mín hū? gù dé bǎi xìng zhī huān xīn, yǐ shì qí xiān jūn. zhì jiā zhě, bù gǎn shī yú chén qiè, ér kuàng yú qī zǐ hū? gù dé rén zhī huān xīn, yǐ shì qí qīn. fū rán, gù shēng zé qīn ān zhī, jì zé guǐ xiǎng zhī. shì yǐ tiān xià hé píng, zāi hài bù shēng, huò luàn bù zuò. gù míng wáng zhī yǐ xiào zhì tiān xià yě rú cǐ. shī yún:' yǒu jué dé xíng, sì guó shùn zhī.'"
子曰：“昔者明王之以孝治天下也，不敢遗小国之臣，而况于公、侯、伯、子、 男乎？故得万国之欢心，以事其先王。治国者，不敢侮于鳏寡，而况于士民乎？ 故得百姓之欢心，以事其先君。治家者，不敢失于臣妾，而况于妻子乎？故得人 之欢心，以事其亲。夫然，故生则亲安之，祭则鬼享之。是以天下和平，灾害不 生，祸乱不作。故明王之以孝治天下也如此。《诗》云：‘有觉德行，四国顺 之。’”