liù jīng guó shǐ ér wài, fán zhù shù jiē xiǎo shuō yě. ér shàng lǐ huò bìng yú jiān shēn, xiū cí huò shāng yú zǎo huì, zé bù zú yǐ chù lǐ ěr ér zhèn héng xīn. cǐ xǐng shì héng yán sì shí zhǒng, suǒ yǐ jì míng yán tōng yán ér kè yě. míng zhě qǔ qí kě yǐ dǎo yú yě tōng zhě, qǔ qí kě yǐ shì sú yě héng zé xí zhī ér bù yàn, chuán zhī ér kě jiǔ. sān kè shū míng qí yì yī ěr. fū rén jū héng dòng zuò yán yǔ bù shèn xiāng xuán, yī dàn nòng jiǔ, zé jiào hào zhí zhú, shì qiàn rú gōu, dù chéng rú kǎn. hé zé? jiǔ zhuó qí shén yě. rán ér zhēn zhuó yǒu shí, suī bì lì bù liú dà cháng wèi yǒu shí shí rú làn ní zhě. qǐ fēi xǐng zhě héng ér zuì zhě zàn hū? yáo cǐ tuī zhī, tì rú wèi xǐng, xià shí wèi zuì què hū wèi xǐng, shí jiē wèi zuì pōu yù wèi xǐng, tí shí wèi zuì. yòu tuī zhī, zhōng xiào wèi xǐng, ér bèi nì wèi zuì jié jiǎn wèi xǐng, ér yín dàng wèi zuì ěr hé mù zhāng kǒu shùn xīn zhēn wèi xǐng, ér jí lóng cóng mèi yǔ wán yòng xiāo wèi zuì. rén zhī héng xīn, yì kě sī jǐ. cóng héng zhě jí, bèi héng zhě xiōng. xīn héng xīn, yán héng yán, xíng héng xíng. rù fū fù ér bù jīng, zhì tiān dì ér wú zuò. xià zhī wū yī kě zuò, ér shàng zhī shàn rén jūn zǐ shèng rén yì kě jiàn. héng zhī shí yì dà yǐ zāi! zì xī zhuó luàn zhī shì, wèi zhī tiān zuì. tiān bù zì zuì rén zuì zhī, zé tiān bù zì xǐng rén xǐng zhī. yǐ xǐng tiān zhī quán yǔ rén, ér yǐ xǐng rén zhī quán yǔ yán. yán héng ér rén héng, rén héng ér tiān yì dé qí yuán. wàn shì tài píng zhī fú, qí kě liàng hū! zé zī kè zhě suī yǔ kāng qú jī rǎng zhī gē bìng chuán bù xiǔ kě yǐ. chóng rú zhī dài, bù fèi èr jiào, yì wèi dǎo yú shì sú, huò yǒu jí yān. yǐ èr jiào wèi rú zhī fǔ kě yě, yǐ míng yán tōng yán héng yán wèi liù jīng guó shǐ zhī fǔ, bù yì kě hū? ruò fú yín tán xiè yǔ, qǔ kuài yī shí, yí huì bǎi shì, fū xiān zì zuì yě, ér yòu yǐ kuáng yào yǐn zhī, wú bù zhī shì cǐ sān yán zhě dé shī hé rú yě?
六經國史而外，凡著述皆小說也。而尚理或病於艱深，修詞或傷於藻繪，則不足以觸里耳而振恆心。此《醒世恆言》四十種，所以繼《明言》、《通言》而刻也。明者．取其可以導愚也；通者，取其可以適俗也；恆則習之而不厭，傳之而可久。三刻殊名．其義一耳。夫人居恆動作言語不甚相懸，一旦弄酒，則叫號躑躅，視塹如溝，度城如檻。何則？酒濁其神也。然而斟酌有時，雖畢吏部、劉大常未有時時如濫泥者。豈非醒者恆而醉者暫乎？繇此推之，惕孺為醒，下石為醉；卻嘑為醒，食嗟為醉；剖玉為醒，題石為醉。又推之，忠孝為醒，而悖逆為醉；節儉為醒，而淫蕩為醉；耳和目章、口順心貞為醒，而即聾從昧、與頑用囂為醉。人之恆心，亦可思己。從恆者吉，背恆者凶。心恆心，言恆言，行恆行。入夫婦而不驚，質天地而無怍。下之巫醫可怍，而上之善人、君子、聖人亦可見。恆之時義大矣哉！自昔濁亂之世，謂之天醉。天不自醉人醉之，則天不自醒人醒之。以醒天之權與人，而以醒人之權與言。言恆而人恆，人恆而天亦得其垣。萬世太平之福，其可量乎！則茲刻者．雖與《康衢》、《擊壤》之歌並傳不朽可矣。崇儒之代，不廢二教，亦謂導愚適俗，或有藉焉。以二教為儒之輔可也，以《明言》、《通言》、《恆言》為六經國史之輔，不亦可乎？若夫淫談褻語，取快一時，貽穢百世，夫先自醉也，而又以狂藥飲之，吾不知視此「三言」者得失何如也？
tiān qǐ dīng mǎo zhōng qiū lǒng xī kě yī jū tǔ tí yú bái xià zhī qī xiá shān fáng
天啟丁卯中秋隴西可一居土題於白下之棲霞山房
