liù jīng guó shǐ ér wài, fán zhù shù jiē xiǎo shuō yě. ér shàng lǐ huò bìng yú jiān shēn, xiū cí huò shāng yú zǎo huì, zé bù zú yǐ chù lǐ ěr ér zhèn héng xīn. cǐ xǐng shì héng yán sì shí zhǒng, suǒ yǐ jì míng yán tōng yán ér kè yě. míng zhě qǔ qí kě yǐ dǎo yú yě tōng zhě, qǔ qí kě yǐ shì sú yě héng zé xí zhī ér bù yàn, chuán zhī ér kě jiǔ. sān kè shū míng qí yì yī ěr. fū rén jū héng dòng zuò yán yǔ bù shèn xiāng xuán, yī dàn nòng jiǔ, zé jiào hào zhí zhú, shì qiàn rú gōu, dù chéng rú kǎn. hé zé? jiǔ zhuó qí shén yě. rán ér zhēn zhuó yǒu shí, suī bì lì bù liú dà cháng wèi yǒu shí shí rú làn ní zhě. qǐ fēi xǐng zhě héng ér zuì zhě zàn hū? yáo cǐ tuī zhī, tì rú wèi xǐng, xià shí wèi zuì què hū wèi xǐng, shí jiē wèi zuì pōu yù wèi xǐng, tí shí wèi zuì. yòu tuī zhī, zhōng xiào wèi xǐng, ér bèi nì wèi zuì jié jiǎn wèi xǐng, ér yín dàng wèi zuì ěr hé mù zhāng kǒu shùn xīn zhēn wèi xǐng, ér jí lóng cóng mèi yǔ wán yòng xiāo wèi zuì. rén zhī héng xīn, yì kě sī jǐ. cóng héng zhě jí, bèi héng zhě xiōng. xīn héng xīn, yán héng yán, xíng héng xíng. rù fū fù ér bù jīng, zhì tiān dì ér wú zuò. xià zhī wū yī kě zuò, ér shàng zhī shàn rén jūn zǐ shèng rén yì kě jiàn. héng zhī shí yì dà yǐ zāi! zì xī zhuó luàn zhī shì, wèi zhī tiān zuì. tiān bù zì zuì rén zuì zhī, zé tiān bù zì xǐng rén xǐng zhī. yǐ xǐng tiān zhī quán yú rén, ér yǐ xǐng rén zhī quán yǔ yán. yán héng ér rén héng, rén héng ér tiān yì dé qí yuán. wàn shì tài píng zhī fú, qí kě liàng hū! zé zī kè zhě suī yǔ kāng qú jī rǎng zhī gē bìng chuán bù xiǔ kě yǐ. chóng rú zhī dài, bù fèi èr jiào, yì wèi dǎo yú shì sú, huò yǒu jí yān. yǐ èr jiào wèi rú zhī fǔ kě yě, yǐ míng yán tōng yán héng yán wèi liù jīng guó shǐ zhī fǔ, bù yì kě hū? ruò fú yín tán xiè yǔ, qǔ kuài yī shí, yí huì bǎi shì, fū xiān zì zuì yě, ér yòu yǐ kuáng yào yǐn zhī, wú bù zhī shì cǐ" sān yán" zhě dé shī hé rú yě?
六经国史而外，凡著述皆小说也。而尚理或病于艰深，修词或伤于藻绘，则不足以触里耳而振恒心。此《醒世恒言》四十种，所以继《明言》、《通言》而刻也。明者．取其可以导愚也；通者，取其可以适俗也；恒则习之而不厌，传之而可久。三刻殊名．其义一耳。夫人居恒动作言语不甚相悬，一旦弄酒，则叫号踯躅，视堑如沟，度城如槛。何则？酒浊其神也。然而斟酌有时，虽毕吏部、刘大常未有时时如滥泥者。岂非醒者恒而醉者暂乎？繇此推之，惕孺为醒，下石为醉；却嘑为醒，食嗟为醉；剖玉为醒，题石为醉。又推之，忠孝为醒，而悖逆为醉；节俭为醒，而淫荡为醉；耳和目章、口顺心贞为醒，而即聋从昧、与顽用嚣为醉。人之恒心，亦可思己。从恒者吉，背恒者凶。心恒心，言恒言，行恒行。入夫妇而不惊，质天地而无怍。下之巫医可怍，而上之善人、君子、圣人亦可见。恒之时义大矣哉！自昔浊乱之世，谓之天醉。天不自醉人醉之，则天不自醒人醒之。以醒天之权与人，而以醒人之权与言。言恒而人恒，人恒而天亦得其垣。万世太平之福，其可量乎！则兹刻者．虽与《康衢》、《击壤》之歌并传不朽可矣。崇儒之代，不废二教，亦谓导愚适俗，或有藉焉。以二教为儒之辅可也，以《明言》、《通言》、《恒言》为六经国史之辅，不亦可乎？若夫淫谈亵语，取快一时，贻秽百世，夫先自醉也，而又以狂药饮之，吾不知视此“三言”者得失何如也？
tiān qǐ dīng mǎo zhōng qiū lǒng xī kě yī jū tǔ tí yú bái xià zhī qī xiá shān fáng
天启丁卯中秋陇西可一居土题于白下之栖霞山房
