yì wén lèi jù: jīng yì shì rén fù dà dù, cháng yǐ zhǎng shéng xì fū jiǎo, huàn biàn qiān shéng. shì mì yǔ wū yù móu, yīn fù mián, shì yǐ shéng xì yáng, yuán qiáng zǒu bì. fù jué, qiān shéng ér yáng zhì, dà jīng, zhào wèn wū. wū yuē:" xiān rén guài niáng jī è, gù láng jūn biàn yáng, néng huǐ, kě qí qǐng." fù yīn bào yáng tòng kū huǐ shì, wū nǎi lìng qī rì zhāi. jǔ jiā dà xiǎo xī yì shén qián qí zhù, shì xú xú hái, fù jiàn, qì yuē:" duō rì zuò yáng, bù xīn kǔ yé?" shì yuē:" yóu yì dàn cǎo bù měi, shí zuò fù tòng." fù yù bēi āi, hòu lüè fù dù, shì jí fú dì zuò yáng míng, fù jīng qǐ, yǒng xiè bù gǎn.
《艺文类聚》：京邑士人妇大妒，尝以长绳系夫脚，唤便牵绳。士密与巫妪谋，因妇眠，士以绳系羊，缘墙走避。妇觉，牵绳而羊至，大惊，召问巫。巫曰：“先人怪娘积恶，故郎君变羊，能悔，可祈请。”妇因抱羊痛哭悔誓，巫乃令七日斋。举家大小悉诣神前祈祝，士徐徐还，妇见，泣曰：“多日作羊，不辛苦耶？”士曰：“犹忆啖草不美，时作腹痛。”妇愈悲哀，后略复妒，士即伏地作羊鸣，妇惊起，永谢不敢。