dàng dàng tiān mén wàn gǔ kāi, jǐ rén guī qù jǐ rén lái. shān hé suī hǎo fēi wán bì, bù xìn huáng jīn shì huò tāi.
蕩蕩天門萬古開，幾人歸去幾人來。山河雖好非完璧，不信黃金是禍胎。

hú shān yī mèng shì quán fēi, zài jiàn yún lóng xiàng běi fēi. sān bǎi nián lái zhōng yī rì, cháng tiān bì shuǐ tàn mí mí.
湖山一夢事全非，再見雲龍向北飛。三百年來終一日，長天碧水嘆瀰瀰。

tiān dì xiāng chéng shù yī yuán, hū féng jiǎ zǐ yòu xìng yuán. nián huá èr bā qián kūn gǎi, kàn jǐn cán huā zǒng bù yán.
天地相乘數一原，忽逢甲子又興元。年華二八乾坤改，看盡殘花總不言。

bì jìng yīng xióng qǐ bù yī, zhū mén bú shì jiù huáng jī. fēi lái yàn zi xún cháng shì, kāi dào lì huā chūn yǐ fēi.
畢竟英雄起布衣，朱門不是舊黃畿。飛來燕子尋常事，開到立花春已非。

hú ér qí mǎ zǒu cháng ān, kāi pì zhōng yuán hǎi jìng kuān. hóng shuǐ zhà píng hóng shuǐ qǐ, qīng guāng yí xiàng hàn zhōng kàn.
胡兒騎馬走長安，開闢中原海境寬。洪水乍平洪水起，清光宜向漢中看。

hàn tiān yī bái hàn jiāng qiū, qiáo cuì huáng huā zǒng dài chóu. jí yào bàn shēng jī dòu yǐn, jīn wū qǐ miè hǎi shān tóu.
漢天一白漢江秋，憔悴黃花總帶愁。吉曜半升箕斗隱，金烏起滅海山頭。

yún wù cāng máng gè yì tiān, kě lián xī běi qǐ fēng yān. dōng lái bào kè xī lái dào, hái yǒu hú ér zài yǎn qián.
雲霧蒼茫各一天，可憐西北起烽煙。東來暴客西來盜，還有胡兒在眼前。

rú qí shì shì jú chū cán, gòng jì hé zhōng què dà nàn. bào sǐ yóu liú pí yī xí, zuì jiā qiū sè zài cháng ān.
如棋事事局初殘，共濟和衷卻大難。豹死猶留皮一襲，最佳秋色在長安。

huǒ lóng zhé qǐ yàn mén qiū, yuán bì yīng nán zhào shì shōu. yī yuàn qí huā chūn yǒu zhǔ, lián xiāo fēng yǔ bù xū chóu.
火龍蟄起燕門秋，原璧應難趙氏收。一院奇花春有主，連宵風雨不需愁。

b shǔ diǎn méi huā tiān dì chūn, yù jiāng bō fù wèn qián yīn. b huán zhōng zì yǒu chéng píng rì, sì hǎi wéi jiā shú zhǔ bīn.
數點梅花天地春，欲將剝復問前因。寰中自有承平日，四海為家孰主賓。