dàng dàng tiān mén wàn gǔ kāi, jǐ rén guī qù jǐ rén lái. shān hé suī hǎo fēi wán bì, bù xìn huáng jīn shì huò tāi.
荡荡天门万古开，几人归去几人来。山河虽好非完璧，不信黄金是祸胎。

hú shān yī mèng shì quán fēi, zài jiàn yún lóng xiàng běi fēi. sān bǎi nián lái zhōng yī rì, cháng tiān bì shuǐ tàn mí mí.
湖山一梦事全非，再见云龙向北飞。三百年来终一日，长天碧水叹弥弥。

tiān dì xiāng chéng shù yī yuán, hū féng jiǎ zǐ yòu xìng yuán. nián huá èr bā qián kūn gǎi, kàn jǐn cán huā zǒng bù yán.
天地相乘数一原，忽逢甲子又兴元。年华二八乾坤改，看尽残花总不言。

bì jìng yīng xióng qǐ bù yī, zhū mén bú shì jiù huáng jī. fēi lái yàn zi xún cháng shì, kāi dào lì huā chūn yǐ fēi.
毕竟英雄起布衣，朱门不是旧黄畿。飞来燕子寻常事，开到立花春已非。

hú ér qí mǎ zǒu cháng ān, kāi pì zhōng yuán hǎi jìng kuān. hóng shuǐ zhà píng hóng shuǐ qǐ, qīng guāng yí xiàng hàn zhōng kàn.
胡儿骑马走长安，开辟中原海境宽。洪水乍平洪水起，清光宜向汉中看。

hàn tiān yī bái hàn jiāng qiū, qiáo cuì huáng huā zǒng dài chóu. jí yào bàn shēng jī dòu yǐn, jīn wū qǐ miè hǎi shān tóu.
汉天一白汉江秋，憔悴黄花总带愁。吉曜半升箕斗隐，金乌起灭海山头。

yún wù cāng máng gè yì tiān, kě lián xī běi qǐ fēng yān. dōng lái bào kè xī lái dào, hái yǒu hú ér zài yǎn qián.
云雾苍茫各一天，可怜西北起烽烟。东来暴客西来盗，还有胡儿在眼前。

rú qí shì shì jú chū cán, gòng jì hé zhōng què dà nàn. bào sǐ yóu liú pí yī xí, zuì jiā qiū sè zài cháng ān.
如棋事事局初残，共济和衷却大难。豹死犹留皮一袭，最佳秋色在长安。

huǒ lóng zhé qǐ yàn mén qiū, yuán bì yīng nán zhào shì shōu. yī yuàn qí huā chūn yǒu zhǔ, lián xiāo fēng yǔ bù xū chóu.
火龙蛰起燕门秋，原璧应难赵氏收。一院奇花春有主，连宵风雨不需愁。

b shǔ diǎn méi huā tiān dì chūn, yù jiāng bō fù wèn qián yīn. b huán zhōng zì yǒu chéng píng rì, sì hǎi wéi jiā shú zhǔ bīn.
数点梅花天地春，欲将剥复问前因。寰中自有承平日，四海为家孰主宾。