pū zhī shī biàn nǎi duàn qiān bǎi nián gōng àn, chéng jīng shì jué sú zhī tán, zhì dāng guī yī zhī lùn. qí jiān shuō jiāng xī shī bìng, zhēn qǔ xīn gān guì zi shǒu, yǐ chán yù shī, mò cǐ qīn qiè, shì zì jiā shí zhèng shí wù zhě, shì zì jiā bì mén záo pò cǐ piàn tián dì, jí fēi bàng rén lí bì shí rén tì tuò dé lái zhě, lǐ dù fù shēng bù yì wú yán yǐ. ér wú shū jìn jìn yí zhī, kuàng tā rén hū? suǒ jiàn nán hé gù rú cǐ, shēn kě tàn yě!
仆之詩辯乃斷千百年公案，誠驚世絕俗之談，至當歸一之論。其間說江西詩病，真取心肝劊子手，以禪喻詩，莫此親切，是自家實證實悟者，是自家閉門鑿迫此片田地，即非傍人籬壁、拾人涕唾得來者，李杜復生不易吾言矣。而吾叔靳靳疑之，況他人乎？所見難合固如此，深可嘆也！

wú shū wèi shuō chán fēi wén rén rú zhě zhī yán běn yì, dàn yù shuō dé shī tòu chè, chū wú yì yú wèi wén, qí hé wén rén rú zhě zhī yán yǔ fǒu bù wèn yě. gāo yì yòu shǐ huí hù wú zhí zhì bāo biǎn, pū yì wèi biàn bái shì fēi dìng qí zōng zhǐ, zhèng dāng míng mù zhāng dǎn ér yán, shǐ qí cí shuō chén zhe tòng kuài, shēn qiè zhù míng xiǎn rán yì jiàn. suǒ wèi bù zhí zé dào bù jiàn, suī dé zuì yú shì zhī jūn zǐ bù cí yě.
吾叔謂說禪非文人儒者之言本意，但欲說得詩透徹，初無意於為文，其合文人儒者之言與否不問也。高意又使回護毋直致褒貶，仆意謂辯白是非、定其宗旨，正當明目張胆而言，使其詞說沉著痛快，深切著明、顯然易見。所謂不直則道不見，雖得罪於世之君子不辭也。

wú shū shī shuō qí wén suī shèng, rán zhǐ shì shuō shī zhī yuán liú shì biàn zhī gāo xià ěr, suī qǔ shèng táng ér wú de, rán shǐ rén zhī suǒ qū xiàng chù qí jiān. yì hù tóng mén zhī shuō nǎi yī piān zhī yào lǐng, rán wǎn táng běn cháo wèi qí rú cǐ kě yě, wèi táng chū yǐ lái zhì dà lì zhī shī yì hù tóng mén yǐ bù kě yǐ zhì yú hàn wèi jìn sòng qí liáng zhī shī, qí pǐn dì xiāng qù gāo xià xuán jué, nǎi hùn ér chēng zhī, wèi zī zhū ér jiào shí yǒu bù tóng chù, dà shuài yì hù ér tóng mén, qǐ qí rán hū? yòu wèi hán liǔ bù dé wèi shèng táng, yóu wèi luò wǎn táng, yǐ qí shí zé kě yǐ. hán tuì zhī gù dāng bié lùn, ruò liǔ zi hòu wǔ yán gǔ shī shàng zài wéi sū zhōu zhī shàng, qǐ yuán bái tóng shí zhū gōng suǒ kě wàng yé? gāo jiàn rú cǐ, wú guài lái shū yǒu shèn bù xǐ fēn zhū tǐ zhì zhī shuō, wú shū chéng yú cǐ wèi liǎo rán yě. zuò shī zhèng xū biàn jǐn zhū jiā tǐ zhì, rán hòu bù wèi páng mén suǒ huò. jīn rén zuò shī chà rù mén hù zhě, zhèng yǐ tǐ zhì mò biàn yě. shì zhī jì yì yóu gè yǒu jiā shù, shì jiān bó zhě, bì fēn dào dì, rán hòu zhī yōu liè, kuàng wén zhāng hū? pū yú zuò shī bù gǎn zì fù, zhì shí, zé zì wèi yǒu yī rì zhī zhǎng, yú gǔ jīn tǐ zhì ruò biàn cāng sù, shèn zhě wàng ér zhī zhī.
吾叔詩說其文雖勝，然只是說詩之源流、世變之高下耳，雖取盛唐而無的，然使人知所趨向處其間。異戶同門之說乃一篇之要領，然晚唐本朝謂其如此可也，謂唐初以來至大曆之詩異戶同門已不可矣；至於漢魏晉宋齊梁之詩，其品第相去高下懸絕，乃混而稱之，謂錙銖而較實有不同處，大率異戶而同門，豈其然乎？又謂韓柳不得為盛唐，猶未落晚唐，以其時則可矣。韓退之固當別論，若柳子厚五言古詩尚在韋蘇州之上，豈元白同時諸公所可望耶？高見如此，毋怪來書有甚不喜分諸體制之說，吾叔誠於此未瞭然也。作詩正須辨盡諸家體制，然後不為旁門所惑。今人作詩差入門戶者，正以體制莫辨也。世之技藝猶各有家數，市縑帛者，必分道地，然後知優劣，況文章乎？仆於作詩不敢自負，至識，則自謂有一日之長，於古今體制若辨蒼素，甚者望而知之。

lái shū yòu wèi hū bèi rén zhuō pò fā wèn, hé yǐ dá zhī? pū zhèng yù rén fā wèn ér bù kě dé zhě, bù yù pán gēn ān bié lì qì? wú shū shì yǐ shù shí piān shī yǐn qí xìng míng, jǔ yǐ xiāng shì, wèi néng bié dé tǐ zhì fǒu? wéi biàn zhī wèi jīng, gù suǒ zuò huò zá ér bù chún. jīn guān shèng táng jí zhōng shàng yǒu yī èr běn cháo lì zuò chù, wú nǎi zuò shì ér rán yé? yòu wèi shèng táng zhī shī xióng shēn yǎ jiàn, pū wèi cǐ sì zì dàn kě píng wén, yú shī zé yòng jiàn zì bù dé, bù ruò shī biàn xióng hún bēi zhuàng zhī yǔ wèi dé shī zhī tǐ yě. háo lí zhī chà bù kě bù biàn, pō gǔ zhū gōng zhī shī, rú mǐ yuán zhāng zhī zì, suī bǐ lì jìn jiàn, zhōng yǒu zǐ lù shì fū zǐ shí qì xiàng shèng táng zhū gōng zhī shī rú yán lǔ gōng shū, jì bǐ lì xióng zhuàng, yòu qì xiàng hún hòu, qí bù tóng rú cǐ, zhī cǐ yī zì biàn jiàn wú shū jiǎo gēn wèi diǎn dì chù yě. suǒ lùn qū yuán lí sāo zé shēn dé zhī, shí qián bèi zhī suǒ wèi fā, cǐ yī duàn wén yì shèn jiā, dà gài lùn wǔ dì yǐ qián jiē hǎo, wú kě yì zhě. dàn lǐ líng zhī shī fēi lǔ zhōng gǎn gù rén hái hàn ér zuò, kǒng wèi shēn kǎo, gù dōng pō yì huò jiāng hàn zhī yǔ, yí fēi shǎo qīng zhī shī, ér bù kǎo qí hú zhōng yě. miào xǐ shì jìng shān míng sēng zōng gǎo yě zì wèi cān chán jīng zǐ, pū yì zì wèi cān shī jīng zǐ. cháng yè lǐ yǒu shān lùn gǔ jīn rén shī, jiàn pū biàn xī háo máng, měi xiāng jī shǎng, yīn wèi zhī yuē: wú lùn shī ruò nà chá tài zǐ xī gǔ hái fù, xī ròu hái mǔ. yǒu shān shēn yǐ wèi rán.
來書又謂忽被人捉破發問，何以答之？仆正欲人發問而不可得者，不遇盤根安別利器？吾叔試以數十篇詩隱其姓名，舉以相試，為能別得體制否？惟辨之未精，故所作惑雜而不純。今觀盛唐集中尚有一二本朝立作處，毋乃坐是而然耶？又謂盛唐之詩雄深雅健，仆謂此四字但可評文，於詩則用「健」字不得，不若詩辯雄渾悲壯之語為得詩之體也。毫釐之差不可不辨，坡谷諸公之詩，如米元章之字，雖筆力勁健，終有子路事夫子時氣象；盛唐諸公之詩如顏魯公書，既筆力雄壯，又氣象渾厚，其不同如此，只此一字便見吾叔腳根未點地處也。所論屈原離騷則深得之，實前輩之所未發，此一段文亦甚佳，大概論武帝以前皆好，無可議者。但李陵之詩非虜中感故人還漢而作，恐未深考，故東坡亦惑江漢之語，疑非少卿之詩，而不考其胡中也。妙喜（是徑山名僧宗杲也）自謂參禪精子，仆亦自謂參詩精子。嘗謁李友山論古今人詩，見仆辨析毫芒，每相激賞，因謂之曰：「吾論詩若那查太子析骨還父，析肉還母。」友山深以為然。

dāng shí lín chuān xiāng huì cōng cōng, suǒ xī duō shùn qíng fàng guò, gài qīng gài zhí shǒu, wú xiá yǐn rě, kǒng wèi néng zú jìng biàn yě. bǐ jiàn ruò cǐ, ruò bù yǐ wèi rán, què yuàn yǒu yǐ xiāng fù. xìng shèn!
當時臨川相會匆匆，所惜多順情放過，蓋傾蓋執手，無暇引惹，恐未能卒竟辨也。鄙見若此，若不以為然，卻願有以相復。幸甚！