kāng xī èr shí yī nián, shān dōng hàn, zì chūn cú xià, chì dì qiān lǐ. liù yuè shí sān rì xiǎo yǔ, shǐ zhǒng sù. shí bā rì dà yǔ hòu, nǎi zhǒng dòu. yī rì, shí mén zhuāng yǒu lǎo sǒu, mù jiàn èr yáng dòu shān shàng, gào cūn rén yuē: dà shuǐ zhì yǐ! suì xié jiā bō qiān. cūn rén gòng xiào zhī. wú hé, yǔ bào zhù, píng dì shuǐ shēn shù chǐ, jū lú jǐn méi. yī nóng rén qì qí liǎng ér, yǔ qī fú lǎo mǔ bēn bì gāo fù. xià shì cūn zhōng, huì wèi zé guó, bìng bù fù niàn jí liǎng ér. shuǐ luò guī jiā. yī cūn jǐn chéng xū mù, rù jǐ mén, zé yī wū dú cún, jiàn liǎng ér shàng bìng zuò chuáng tóu, xī xiào wú yàng. xián tàn wèi fū fù xiào gǎn suǒ zhì. cǐ liù yuè èr shí èr rì shì yě.
康熙二十一年，山東旱，自春徂夏，赤地千里。六月十三日小雨，始種粟。十八日大雨後，乃種豆。一日，石門莊有老叟，暮見二羊斗山上，告村人曰：「大水至矣！」遂攜家播遷。村人共笑之。無何，雨暴注，平地水深數尺，居廬盡沒。一農人棄其兩兒，與妻扶老母奔避高阜。下視村中，匯為澤國，並不復念及兩兒。水落歸家。一村盡成墟墓，入己門，則一屋獨存，見兩兒尚並坐床頭，嬉笑無恙。咸嘆謂夫婦孝感所致。此六月二十二日事也。

kāng xī èr shí sì nián, píng yáng dì zhèn, rén mín sǐ zhě shí yǒu qī bā. chéng guō jǐn xū jǐn cún yī shè, zé xiào zǐ mǒu jiā yě. máng máng dà jié zhōng, wéi xiào sì wú yàng, shuí wèi tiān gōng wú zào bái yé?
康熙二十四年，平陽地震，人民死者十有七八。城郭盡墟；僅存一舍，則孝子某家也。茫茫大劫中，惟孝嗣無恙，誰謂天公無皂白耶？