diào qiáo wáng bǐng zhě chū cūn, jiàn tǔ dì cí zhōng chū yī měi rén, gù pàn shén yīn. shì tiāo zhī, huān rán lè shòu. xiá nì wú suǒ, suì qī yè bēn, bǐng yīn gào yǐ jū zhǐ. zhì yè guǒ zhì, jí xiāng yuè ài. wèn qí xìng míng, gù bù yǐ gào. yóu cǐ wǎng lái bù jué. shí bǐng yǔ qī gòng tà, měi rén yì bì lái yǔ jiāo, qī yì bù jué qí yǒu rén. bǐng yà wèn zhī. měi rén yuē: wǒ tǔ dì fū rén yě. bǐng dà hài, jí yù jué zhī, ér bǎi jì bù néng zǔ. yīn xún bàn zài, bìng bèi bù qǐ. měi rén lái gèng pín, jiā rén dōu jiàn zhī. wèi jǐ, bǐng guǒ zú. měi rén yóu rì yī zhì, bǐng qī chì zhī yuē: yín guǐ bù zì xiū! rén yǐ sǐ yǐ, fù lái hé wèi? měi rén suì qù, bù fǎn.
窵橋王炳者出村，見土地祠中出一美人，顧盼甚殷。試挑之，歡然樂受。狎昵無所，遂期夜奔，炳因告以居址。至夜果至，極相悅愛。問其姓名，固不以告。由此往來不絕。時炳與妻共榻，美人亦必來與交，妻亦不覺其有人。炳訝問之。美人曰：「我土地夫人也。」炳大駭，亟欲絕之，而百計不能阻。因循半載，病憊不起。美人來更頻，家人都見之。未幾，炳果卒。美人猶日一至，炳妻叱之曰：「淫鬼不自羞！人已死矣，復來何為？」美人遂去，不返。

tǔ dì suī xiǎo yì shén yě, qǐ yǒu rèn fù zì bēn zhě? bù zhī hé wù yín hūn, suì shǐ qiān gǔ xià wèi cǐ cūn yǒu wū jiàn bù jǐn zhī shén. yuān zāi!
土地雖小亦神也，豈有任婦自奔者？不知何物淫昏，遂使千古下謂此村有污賤不謹之神。冤哉！