dīng hài nián qī yuè chū liù rì, sū zhōu dà xuě. bǎi xìng huáng hài, gòng dǎo zhū dài wáng zhī miào. dài wáng hū fù rén ér yán yuē: rú jīn chēng lǎo yé zhě jiē zēng yī dà zì qí yǐ wǒ shén wèi xiǎo, xiāo bù dé yī dà zì yé? zhòng sǒng rán, qí hū dà lǎo yé, xuě lì zhǐ. yóu cǐ guān zhī, shén yì xǐ chǎn, yí hū zhì xià bù zhě zhī dé chē duō yǐ. yì shǐ shì yuē: shì fēng zhī biàn yě, xià zhě yì zhōu, shàng zhě yì jiāo. jí kāng xī sì shí yú nián zhōng, chēng wèi zhī bù gǔ, shén kě xiào yě. jǔ rén chēng yé, èr shí nián shǐ jìn shì chēng lǎo yé, sān shí nián shǐ sī yuàn chēng dà lǎo yé, èr shí wǔ nián shǐ. xī zhě dà lìng yè zhōng chéng, yì bù guò lǎo dà rén ér zhǐ jīn zé cǐ chēng jiǔ fèi yǐ. jí yǒu jūn zǐ, yì sù chǎn mèi xíng hū chǎn mèi, mò gǎn yǒu yì cí yě. ruò jìn shēn zhī qī hū tài tài, cái shù nián ěr. xī wéi jìn shēn zhī mǔ, shǐ yǒu cǐ chēng yǐ qī ér dé cǐ chēng zhě, wéi yín shǐ zhōng yǒu qiáo lín ěr, tā wèi zhī jiàn yě. táng shí shàng yù jiā zhāng shuō dà xué shì, shuō cí yuē: xué shì cóng wú dà míng, chén bù gǎn chēng. jīn zhī dà, shuí dà zhī? chū yóu yú xiǎo rén zhī chǎn, ér yīn dé guì jù zhě zhī yuè, jū zhī bù yí, ér fēn fēn zhě suì biàn tiān xià yǐ. qiè yì shù nián yǐ hòu, chēng yé zhě bì jìn ér lǎo, chēng lǎo zhě bì jìn ér dà, dàn bù zhī dà shàng zào hé zūn chēng? fěi yí suǒ sī yǐ!
丁亥年七月初六日，蘇州大雪。百姓皇駭，共禱諸大王之廟。大王忽附人而言曰：「如今稱老爺者皆增一大字；其以我神為小，消不得一大字耶？」眾悚然，齊呼「大老爺」，雪立止。由此觀之，神亦喜諂，宜乎治下部者之得車多矣。異史氏曰：「世風之變也，下者益謅，上者益驕。即康熙四十餘年中，稱謂之不古，甚可笑也。舉人稱爺，二十年始；進士稱老爺，三十年始；司、院稱大老爺，二十五年始。昔者大令謁中丞，亦不過老大人而止；今則此稱久廢矣。即有君子，亦素諂媚行乎諂媚，莫敢有異詞也。若縉紳之妻呼太太，裁數年耳。昔惟縉紳之母，始有此稱；以妻而得此稱者，惟淫史中有喬林耳，他未之見也。唐時上欲加張說大學士，說辭曰：『學士從無大名，臣不敢稱。』今之大，誰大之？初由於小人之諂，而因得貴倨者之悅，居之不疑，而紛紛者遂遍天下矣。竊意數年以後，稱爺者必進而老，稱老者必進而大，但不知大上造何尊稱？匪夷所思已！」

dīng hài nián liù yuè chū sān rì, hé nán guī dé fǔ dà xuě chǐ yú, hé jiē dòng sǐ, xī hū qí wèi zhī mèi dài wáng zhī shù yě. bēi fū!
丁亥年六月初三日，河南歸德府大雪尺余，禾皆凍死，惜乎其未知媚大王之術也。悲夫！