cài rén zhī qī zhě, sòng rén zhī nǚ yě. jì jià yú cài, ér fū yǒu è jí. qí mǔ jiāng gǎi jià zhī, nǚ yuē: fū bù xìng, nǎi qiè zhī bù xìng yě, nài hé qù zhī? shì rén zhī dào, yī yǔ zhī jiào, zhōng shēn bù gǎi. bù xìng yù è jí, bù gǎi qí yì. qiě fú cǎi cǎi fú wèi zhī cǎo, suī qí chòu è, yóu shǐ yú lǚ cǎi zhī, zhōng yú huái xié zhī, jìn yǐ yì qīn, kuàng yú fū fù zhī dào hū! bǐ dà gù, yòu bù qiǎn qiè, hé yǐ dé qù? zhōng bù tīng qí mǔ, nǎi zuò fú wèi zhī shī. jūn zǐ yuē: sòng nǚ zhī yì shén zhēn ér yī yě.
蔡人之妻者，宋人之女也。既嫁於蔡，而夫有惡疾。其母將改嫁之，女曰：「夫不幸，乃妾之不幸也，柰何去之？適人之道，壹與之醮，終身不改。不幸遇惡疾，不改其意。且夫采采芣衛之草，雖其臭惡，猶始於捋采之，終於懷擷之，浸以益親，況於夫婦之道乎！彼●大故，又不遣妾，何以得去？」終不聽其母，乃作芣衛之詩。君子曰：「宋女之意甚貞而壹也。」

sòng yuē: sòng nǚ zhuān què, chí xīn bù yuàn, fū yǒu è jí, yì yóu yī jīng, mǔ quàn qù guī, zuò shī bù tīng, hòu rén měi zhī, yǐ wèi shùn zhēn.
頌曰：宋女專愨，持心不願，夫有惡疾，意猶一精，母勸去歸，作詩不聽，後人美之，以為順貞。