dà táng zhōng, yǒu píng yáng lù shì zi, xìng hào qí, shǎo cóng dào shì yóu, hòu lú yú tài bái shān. cháng yī rì, yǒu lǎo sēng kòu mén, lù jūn yán zuò, yǔ yǔ jiǔ zhī. sēng yuē:" tán yuè hào qí zhě, rán wèi néng zhēn xuán ào zhī shū, tú wèi jū shēn shān zhōng. mò ruò xí qīng qiú, chí jùn mǎ, yóu cháo shì, kě bù kuài píng shēng zhì, níng néng yǔ mí lù wéi wǔ hū?" lù jūn xiè yuē:" wú shī zhī yán, ruò zhēn yǒu dào zhě. rán ér bù néng shì wǒ xuán miào zhī jī, hé wéi zhāng xū cí yǐ zì xuàn yé!" sēng yuē:" qǐng dì zǐ guān wǒ xuán miào zhī zōng." yán qì, jí yú yī zhōng chū yī hé zǐ, jìng cùn yú, qí sè hēi ér guāng. jì qǐ zhī, jí yǐ shēn rù. é ér huà wéi yī niǎo, fēi chōng tiān.
大唐中，有平阳路氏子，性好奇，少従道士游，后庐于太白山。尝一日，有老僧叩门，路君延坐，与语久之。僧曰：“檀越好奇者，然未能臻玄奥之枢，徒为居深山中。莫若袭轻裘，驰骏马，游朝市，可不快平生志，宁能与麋鹿为伍乎？”路君谢曰：“吾师之言，若真有道者。然而不能示我玄妙之迹，何为张虚词以自炫耶！”僧曰：“请弟子观我玄妙之踪。”言讫，即于衣中出一合子，径寸余，其色黑而光。既启之，即以身入。俄而化为一鸟，飞冲天。