yuán wén
【原文】

táng téng wáng jí yín. zhū guān měi qī, wú dé bái zhě, zhà yán fēi huàn, jí xíng wú lǐ. shí diǎn qiān cuī jiǎn qī zhèng shì chū dào, wáng qiǎn huàn. yù bù qù, zé jù wáng zhī wēi qù zé bèi wáng zhī rǔ. zhèng yuē: wú hài. suì rù wáng zhōng mén wài xiǎo gé. wáng zài qí zhōng, zhèng rù, yù bī zhī, zhèng dà jiào zuǒ yòu yuē: dài wáng qǐ zuò rú shì, bì jiā nú ěr. qǔ zhǐ lǚ jī wáng tóu pò, zhuā miàn liú xiě, fēi wén ér chū. zhèng nǎi dé hái. wáng cán, xún rì bù shì shì. jiǎn měi rì cān hòu, bù gǎn lí mén. hòu wáng zuò, jiǎn xiàng qián xiè, wáng cán, nǎi chū. zhū guān zhī qī céng bèi huàn rù zhě, mò bù xiū zhī.
唐滕王極淫。諸官美妻，無得白者，詐言妃喚，即行無禮。時典簽崔簡妻鄭氏初到，王遣喚。欲不去，則懼王之威；去則被王之辱。鄭曰：「無害。」遂入王中門外小閣。王在其中，鄭入，欲逼之，鄭大叫左右曰：「大王豈作如是，必家奴耳。」取只履擊王頭破，抓面流血，妃聞而出。鄭乃得還。王慚，旬日不視事。簡每日參候，不敢離門。後王坐，簡向前謝，王慚，乃出。諸官之妻曾被喚入者，莫不羞之。

píng bù wéi zì quán, yòu néng quán rén, cǐ fù yǒu dǎn yǒu shí.
〔評〕不唯自全，又能全人，此婦有膽有識。