yuán wén
【原文】

táng téng wáng jí yín. zhū guān měi qī, wú de bái zhě, zhà yán fēi huàn, jí xíng wú lǐ. shí diǎn qiān cuī jiǎn qī zhèng shì chū dào, wáng qiǎn huàn. yù bù qù, zé jù wáng zhī wēi qù zé bèi wáng zhī rǔ. zhèng yuē:" wú hài." suì rù wáng zhōng mén wài xiǎo gé. wáng zài qí zhōng, zhèng rù, yù bī zhī, zhèng dà jiào zuǒ yòu yuē:" dài wáng qǐ zuò rú shì, bì jiā nú ěr." qǔ zhǐ lǚ jī wáng tóu pò, zhuā miàn liú xiě, fēi wén ér chū. zhèng nǎi dé hái. wáng cán, xún rì bù shì shì. jiǎn měi rì cān hòu, bù gǎn lí mén. hòu wáng zuò, jiǎn xiàng qián xiè, wáng cán, nǎi chū. zhū guān zhī qī céng bèi huàn rù zhě, mò bù xiū zhī.
唐滕王极淫。诸官美妻，无得白者，诈言妃唤，即行无礼。时典签崔简妻郑氏初到，王遣唤。欲不去，则惧王之威；去则被王之辱。郑曰：“无害。”遂入王中门外小阁。王在其中，郑入，欲逼之，郑大叫左右曰：“大王岂作如是，必家奴耳。”取只履击王头破，抓面流血，妃闻而出。郑乃得还。王惭，旬日不视事。简每日参候，不敢离门。后王坐，简向前谢，王惭，乃出。诸官之妻曾被唤入者，莫不羞之。

píng bù wéi zì quán, yòu néng quán rén, cǐ fù yǒu dǎn yǒu shí.
〔评〕不唯自全，又能全人，此妇有胆有识。