wén zhōng zǐ zhī jiào, jì sù wáng zhī dào, gù yǐ wáng dào piān wéi shǒu. gǔ xiān shèng wáng, fǔ yǎng èr yí bì hé qí dé, gù cì zhī yǐ tiān dì piān. tiān zūn dì bēi, jūn chén lì yǐ, gù cì zhī yǐ shì jūn piān. shì jūn fǎ tiān, mò rú zhōu gōng, gù cì zhī yǐ zhōu gōng piān. zhōu gōng zhī dào, gài shén hū yì zhōng, gù cì zhī yǐ wèn yì piān. yì zhě, jiào huà zhī yuán yě. jiào huà mò dà hū lǐ yuè, gù cì zhī yǐ lǐ yuè piān. lǐ yuè mí wén zhe míng zé shǐ, gù cì zhī yǐ shù shǐ piān. xīng wén lì zhì, xiè lǐ wèi dà, wéi wèi xiāng yǒu yān, gù cì zhī yǐ wèi xiāng piān. fū yīn yáng jì xiè, zé lǐ xìng dá yǐ. qióng lǐ jìn xìng yǐ zhì yú mìng, gù cì zhī yǐ lì mìng piān. tōng xìng mìng zhī shuō zhě, fēi yì ān néng zhì hū? guān shì, yì zhī shēn zhě yě, gù cì zhī guān lǎng piān zhōng yān.
文中子之教，继素王之道，故以《王道篇》为首。古先圣王，俯仰二仪必合其德，故次之以《天地篇》。天尊地卑，君臣立矣，故次之以《事君篇》。事君法天，莫如周公，故次之以《周公篇》。周公之道，盖神乎《易》中，故次之以《问易篇》。《易》者，教化之原也。教化莫大乎礼乐，故次之以《礼乐篇》。礼乐弥文著明则史，故次之以《述史篇》。兴文立制，燮理为大，惟魏相有焉，故次之以《魏相篇》。夫阴阳既燮，则理性达矣。穷理尽性以至于命，故次之以《立命篇》。通性命之说者，非《易》安能至乎？关氏，《易》之深者也，故次之《关朗篇》终焉。