shèng xián suǒ wèi dào xué zhě, chū fēi yǒu zhì yōu nán qióng zhī lǐ, shén gāo nán xíng zhī shì yě. yì bù wài hū rén shēng rì yòng zhī cháng ěr. gài dào yuán yú tiān mìng zhī ào, ér shí xíng hū rì yòng zhī jiān. zài xīn ér yán, zé qí tǐ yǒu rén yì lǐ zhì zhī xìng, qí yòng yǒu cè yǐn xiū è shì fēi zhī qíng. zài shēn ér yán, zé qí suǒ jù yǒu ěr mù kǒu bí sì zhī zhī yòng, qí suǒ yǔ yǒu jūn chén fù zǐ péng yǒu fū fù xiōng dì zhī lún. zài rén shì ér yán, zé chù ér xiū shēn qí jiā, yīng shì jiē wù chū ér lì guān lǐ guó, mù mín yù zhòng wēi ér qǐ jū yán dòng, yī fú yǐn shí, dà ér lǐ lè xíng zhèng, cái fù jūn shī, fán qiān tiáo wàn xù, mò bù gè yǒu dāng rán yī dìng bù yì zhī zé, jiē tiān lǐ zì rán liú xíng zhe jiàn, ér fēi rén zhī suǒ qiáng wèi zhě. zì yī běn ér wàn shū, ér tǐ yòng yī yuán yě. hé wàn shū ér yī tǒng, ér xiǎn wēi wú jiān yě. shàng dì suǒ jiàng zhī zhōng, jí jiàng hū cǐ yě. shēng mín suǒ bǐng zhī yí, jí bǐng hū cǐ yě. yǐ rén zhī suǒ tóng dé hū cǐ ér xū líng bù mèi, zé wèi zhī míng dé. yǐ rén zhī suǒ gòng yóu hū cǐ ér wú suǒ bù tōng, zé wèi zhī dá dào. yáo shùn yǔ tú rén tóng yī bǐng yě, kǒng zǐ yǔ shí shì jūn yī fù yě, shèng rén zhī suǒ yǐ wèi shèng, shēng zhī ān xíng hū cǐ yě. xué zhě zhī suǒ yǐ wèi xué, jiǎng míng jiàn lǚ hū cǐ yě. wèi qí jūn bù néng, zéi qí jūn zhě yě wèi qí mín bù néng, zéi qí mín zhě yě zì wèi qí shēn bù néng, zì zéi zhě yě. cāo zhī zé cún, shě zhī zé wáng, dí zhī zé jí, bèi zhī zé xiōng. gài jiǎo rán yì zhī ér tǎn rán yì xíng yě. shì qǐ yǒu lí hū cháng xíng rì yòng zhī wài, bié zì wèi yī wù, zhì yōu ér nán qióng, shén gāo ér nán xíng yě zāi? rú huò wài cǐ ér tā qiú, zé jiē fēi dà zhōng zhì zhèng zhī dào, shèng xián suǒ bù dào yě.
聖賢所謂道學者，初非有至幽難窮之理，甚高難行之事也。亦不外乎人生日用之常耳。蓋道原於天命之奧，而實行乎日用之間。在心而言，則其體有仁義禮智之性，其用有惻隱、羞惡、是非之情。在身而言，則其所具有耳目口鼻四支之用，其所與有君臣父子朋友夫婦兄弟之倫。在人事而言，則處而修身齊家，應事接物；出而蒞官理國，牧民御眾；微而起居言動，衣服飲食，大而禮樂刑政，財賦軍師，凡千條萬緒，莫不各有當然一定不易之則，皆天理自然流行著見，而非人之所強為者。自一本而萬殊，而體用一原也。合萬殊而一統，而顯微無間也。上帝所降之衷，即降乎此也。生民所秉之彝，即秉乎此也。以人之所同得乎此而虛靈不昧，則謂之明德。以人之所共由乎此而無所不通，則謂之達道。堯舜與塗人同一稟也，孔子與十室均一賦也，聖人之所以為聖，生知安行乎此也。學者之所以為學，講明踐履乎此也。謂其君不能，賊其君者也；謂其民不能，賊其民者也；自謂其身不能，自賊者也。操之則存，舍之則亡，迪之則吉，悖之則凶。蓋皎然易知而坦然易行也。是豈有離乎常行日用之外，別自為一物，至幽而難窮，甚高而難行也哉？如或外此而他求，則皆非大中至正之道，聖賢所不道也。