yuè zì xī huáng zuò yì, shǒu chǎn hún lún, shén nóng huáng dì xiāng yǔ jì tiān lì jí, ér zōng tǒng zhī chuán yǒu zì lái yǐ. yáo shùn yǔ tāng wén wǔ gèng xiāng shòu shòu, zhōng tiān dì wèi sān gāng wǔ cháng zhī zhǔ. gāo yáo yī fù zhōu zhào yòu xiāng yǔ fǔ xiāng, shī zhū tiān xià, wèi wén míng zhī zhì. kǒng zǐ bù de xíng dào zhī wèi, nǎi jí qún shèng zhī fǎ, zuò liù jīng, wèi wàn shì shī, ér huí cān jí kē shí chuán zhī, shàng xià shù qiān nián, wú èr shuō yě. kē zhī hòu shī qí chuán, tiān xià wù yú sú xué, gài qiān sì bǎi yú nián, hūn hūn míng míng, zuì shēng mèng sǐ, bù zì jué yě. jí wǒ sòng zhī xìng, míng shèng xiāng chéng, tài píng rì jiǔ, tiān dì zhēn yuán zhī qì fù huì, yú shì lián xī xiān shēng yǔ hé nán èr chéng xiān shēng, zhuō rán yǐ xiān zhī xiān jué zhī zī, xiāng jì ér chū. lián xī bù yóu shī chuán, dú dé yú tiān, tí gāng qǐ yào, qí miào jù zài tài jí yī tú. ér tōng shū sì shí zhāng, yòu yǐ fā tú zhī suǒ wèi jǐn, shàng yǔ xī huáng zhī yì xiāng biǎo lǐ, ér xià yǐ zhèn kǒng mèng bù chuán zhī zhuì xù, suǒ wèi zài pì hún lún. èr chéng qīn shòu qí zhǐ, yòu cóng ér guāng dà zhī. gù tiān lǐ zhī wēi, rén lún zhī zhe, shì wù zhī zhòng, guǐ shén zhī yōu, yǔ fán zào dào rù dé zhī fāng, xiū jǐ zhì rén zhī shù, mò bù zhì rán yǒu tiáo lǐ, bèi jiàn yú yì chuán yí shū, shǐ sī shì zhī yīng cái zhì shì, dé yǐ tàn tǎo fú xíng, ér bù shī qí suǒ guī. hé luò zhī jiān, sī wén yáng yáng, yǔ zhū sì bìng wén ér zhī zhě. yǒu zhū wén gōng, yòu jí qí wēi yán yí zhǐ, yì jīng míng ér yíng bái zhī, shàng yǐ dá qún shèng zhī xīn, xià yǐ tǒng bǎi jiā ér huì yú yī. gài suǒ wèi jí zhū rú zhī dà chéng, ér sì zhōu chéng zhī dí tǒng, cuì hū zhū sì lián luò zhī yuān yuán zhě yě. xué zhě bù yù xué shèng zé yǐ, rú xué shèng rén ér kǎo lùn shī yǒu yuān yuán, bì yǐ shì wèi mí tú zhī zhǐ nán, shù hū yǒu suǒ qǔ zhèng ér bù chà. jì huò shě shì ér tā qiú, zé máng wú dìng zhǔn, zhōng bù dé qí mén ér rù yǐ. jì bù yóu shì mén ér rù, ér yuē wú néng zhēn yǒu de hū shèng rén xīn chuán zhī zhèng, wàn wú shì lǐ yě.
粵自羲皇作易，首闡渾淪，神農黃帝相與繼天立極，而宗統之傳有自來矣。堯舜禹湯文武更相授受，中天地為三綱五常之主。皋陶伊傅周召又相與輔相，施諸天下，為文明之治。孔子不得行道之位，乃集群聖之法，作六經，為萬世師，而回參伋軻實傳之，上下數千年，無二說也。軻之後失其傳，天下騖於俗學，蓋千四百餘年，昏昏冥冥，醉生夢死，不自覺也。及我宋之興，明聖相承，太平日久，天地真元之氣復會，於是濂溪先生與河南二程先生，卓然以先知先覺之資，相繼而出。濂溪不由師傳，獨得於天，提綱啟鑰，其妙具在太極一圖。而通書四十章，又以發圖之所未盡，上與羲皇之易相表里，而下以振孔孟不傳之墜緒，所謂再辟渾淪。二程親授其旨，又從而光大之。故天理之微，人倫之著，事物之眾，鬼神之幽，與凡造道入德之方，修己治人之術，莫不秩然有條理，備見於易傳、遺書，使斯世之英才志士，得以探討服行，而不失其所歸。河洛之間，斯文洋洋，與洙泗並聞而知者。有朱文公，又即其微言遺旨，益精明而瑩白之，上以達群聖之心，下以統百家而會於一。蓋所謂集諸儒之大成，而嗣周程之嫡統，粹乎洙泗濓洛之淵源者也。學者不欲學聖則已，如學聖人而考論師友淵源，必以是為迷塗之指南，庶乎有所取正而不差。茍或舍是而他求，則茫無定準，終不得其門而入矣。既不由是門而入，而曰吾能真有得乎聖人心傳之正，萬無是理也。