shèng xián suǒ wèi dào xué zhě, chū fēi yǒu zhì yōu nán qióng zhī lǐ, shén gāo nán xíng zhī shì yě. yì bù wài hū rén shēng rì yòng zhī cháng ěr. gài dào yuán yú tiān mìng zhī ào, ér shí xíng hū rì yòng zhī jiān. zài xīn ér yán, zé qí tǐ yǒu rén yì lǐ zhì zhī xìng, qí yòng yǒu cè yǐn xiū wù shì fēi zhī qíng. zài shēn ér yán, zé qí suǒ jù yǒu ěr mù kǒu bí sì zhī zhī yòng, qí suǒ yǔ yǒu jūn chén fù zǐ péng yǒu fū fù xiōng dì zhī lún. zài rén shì ér yán, zé chù ér xiū shēn qí jiā, yīng shì jiē wù chū ér lì guān lǐ guó, mù mín yù zhòng wēi ér qǐ jū yán dòng, yī fú yǐn shí, dà ér lǐ yuè xíng zhèng, cái fù jūn shī, fán qiān tiáo wàn xù, mò bù gè yǒu dāng rán yī dìng bù yì zhī zé, jiē tiān lǐ zì rán liú xíng zhe jiàn, ér fēi rén zhī suǒ qiáng wèi zhě. zì yī běn ér wàn shū, ér tǐ yòng yī yuán yě. hé wàn shū ér yī tǒng, ér xiǎn wēi wú jiàn yě. shàng dì suǒ jiàng zhī zhōng, jí jiàng hū cǐ yě. shēng mín suǒ bǐng zhī yí, jí bǐng hū cǐ yě. yǐ rén zhī suǒ tóng dé hū cǐ ér xū líng bù mèi, zé wèi zhī míng dé. yǐ rén zhī suǒ gòng yóu hū cǐ ér wú suǒ bù tōng, zé wèi zhī dá dào. yáo shùn yǔ tú rén tóng yī bǐng yě, kǒng zǐ yǔ shí shì jūn yī fù yě, shèng rén zhī suǒ yǐ wéi shèng, shēng zhī ān xíng hū cǐ yě. xué zhě zhī suǒ yǐ wéi xué, jiǎng míng jiàn lǚ hū cǐ yě. wèi qí jūn bù néng, zéi qí jūn zhě yě wèi qí mín bù néng, zéi qí mín zhě yě zì wèi qí shēn bù néng, zì zéi zhě yě. cāo zhī zé cún, shě zhī zé wáng, dí zhī zé jí, bèi zhī zé xiōng. gài jiǎo rán yì zhī ér tǎn rán yì xíng yě. shì qǐ yǒu lí hū cháng xíng rì yòng zhī wài, bié zì wèi yī wù, zhì yōu ér nán qióng, shén gāo ér nán xíng yě zāi? rú huò wài cǐ ér tā qiú, zé jiē fēi dà zhōng zhì zhèng zhī dào, shèng xián suǒ bù dào yě.
圣贤所谓道学者，初非有至幽难穷之理，甚高难行之事也。亦不外乎人生日用之常耳。盖道原于天命之奥，而实行乎日用之间。在心而言，则其体有仁义礼智之性，其用有恻隐、羞恶、是非之情。在身而言，则其所具有耳目口鼻四支之用，其所与有君臣父子朋友夫妇兄弟之伦。在人事而言，则处而修身齐家，应事接物；出而莅官理国，牧民御众；微而起居言动，衣服饮食，大而礼乐刑政，财赋军师，凡千条万绪，莫不各有当然一定不易之则，皆天理自然流行著见，而非人之所强为者。自一本而万殊，而体用一原也。合万殊而一统，而显微无间也。上帝所降之衷，即降乎此也。生民所秉之彝，即秉乎此也。以人之所同得乎此而虚灵不昧，则谓之明德。以人之所共由乎此而无所不通，则谓之达道。尧舜与涂人同一禀也，孔子与十室均一赋也，圣人之所以为圣，生知安行乎此也。学者之所以为学，讲明践履乎此也。谓其君不能，贼其君者也；谓其民不能，贼其民者也；自谓其身不能，自贼者也。操之则存，舍之则亡，迪之则吉，悖之则凶。盖皎然易知而坦然易行也。是岂有离乎常行日用之外，别自为一物，至幽而难穷，甚高而难行也哉？如或外此而他求，则皆非大中至正之道，圣贤所不道也。