yú xiāng táng tài shǐ jì wǔ, shù suì shí, yǒu biǎo qīn mǒu xiāng xié xì sì zhōng. tài shǐ tóng nián lěi luò, dǎn jí zuì háo, jiàn wǔ zhōng ní guǐ zhēng liú lí yǎn, shén guāng ér jù, ài zhī, yīn yǐ zhǐ jué qǔ, huái zhī ér guī. jì dǐ jiā, mǒu bào bìng bù yǔ yí shí hū qǐ, lì shēng yuē: hé gù jué wú jīng! zào jiào bù xiū. zhòng mò zhī zhī, tài shǐ shǐ yán suǒ zuò. jiā rén nǎi zhù yuē: tóng zǐ wú zhī, xì shāng zūn mù, xíng fèng hái yě. nǎi dà yán yuē: rú cǐ, wǒ biàn dāng qù. yán qì pū dì suì jué, liáng jiǔ ér sū. wèn qí suǒ yán, máng bù zì jué. nǎi sòng jīng réng ān guǐ kuàng zhōng.
余鄉唐太史濟武，數歲時，有表親某相攜戲寺中。太史童年磊落，膽即最豪，見廡中泥鬼睜琉璃眼，甚光而巨，愛之，陰以指抉取，懷之而歸。既抵家，某暴病不語；移時忽起，厲聲曰：「何故掘吾睛！」噪叫不休。眾莫之知，太史始言所作。家人乃祝曰：「童子無知，戲傷尊目，行奉還也。」乃大言曰：「如此，我便當去。」言訖仆地遂絕，良久而蘇。問其所言，茫不自覺。乃送睛仍安鬼眶中。

yì shǐ shì yuē: dēng táng suǒ jīng, tǔ ǒu hé qí líng yě. gù tài shǐ jué jīng, ér hé yǐ qiān nù yú tóng yóu? gài yǐ yù táng zhī guì, ér qiě zhì xìng gōng gōng, guān qí shàng shū běi què, fú xiù nán shān, shén qiě dàn zhī, ér kuàng guǐ hū?
異史氏曰：「登堂索睛，土偶何其靈也。顧太史抉睛，而何以遷怒於同游？蓋以玉堂之貴，而且至性觥觥，觀其上書北闕，拂袖南山，神且憚之，而況鬼乎？」