wèi zhēn hòu huì ér yǒu sè, xiān wèi yuán xī qī, shén huò chǒng. cáo gōng zhī tú yè yě, lìng jí zhào zhēn, zuǒ yòu bái:" wǔ guān zhōng láng yǐ jiāng qù." gōng yuē:" jīn nián pò zéi zhèng wèi nú."
魏甄后惠而有色，先为袁熙妻，甚获宠。曹公之屠邺也，令疾召甄，左右白：“五官中郎已将去。”公曰：“今年破贼正为奴。”

xún fèng qiàn yǔ fù zhì dǔ, dōng yuè fù bìng rè, nǎi chū zhōng tíng zì qǔ lěng, hái yǐ shēn yùn zhī. fù wáng, fèng qiàn hòu shǎo shí yì zú. yǐ shì huò jī yú shì. fèng qiàn yuē:" fù rén dé bù zú chēng, dāng yǐ sè wéi zhǔ." péi lìng wén zhī yuē:" cǐ nǎi shì xìng dào zhī shì, fēi shèng dé yán, jì hòu rén wèi mèi cǐ yǔ."
荀奉倩与妇至笃，冬月妇病热，乃出中庭自取冷，还以身熨之。妇亡，奉倩后少时亦卒。以是获讥于世。奉倩曰：“妇人德不足称，当以色为主。”裴令闻之曰：“此乃是兴到之事，非盛德言，冀后人未昧此语。”

jiǎ gōng lǘ hòu qī guō shì kù dù, yǒu nán ér míng lí mín, shēng zài zhōu, chōng zì wài hái, rǔ mǔ bào ér zài zhōng tíng, ér jiàn chōng xǐ yǒng, chōng jiù rǔ mǔ shǒu zhōng wū zhī. guō yáo wàng jiàn, wèi chōng ài rǔ mǔ, jí shā zhī. ér bēi sī tí qì, bù yǐn tā rǔ, suì sǐ. guō hòu zhōng wú zi.
贾公闾后妻郭氏酷妒，有男儿名黎民，生载周，充自外还，乳母抱儿在中庭，儿见充喜踊，充就乳母手中呜之。郭遥望见，谓充爱乳母，即杀之。儿悲思啼泣，不饮它乳，遂死。郭后终无子。

sūn xiù jiàng jìn, jìn wǔ dì hòu cún chǒng zhī, qī yǐ yí mèi kuǎi shì, shì jiā shén dǔ. qī cháng dù, nǎi mà xiù wèi" háo zi". xiù dà bù píng, suì bù fù rù. kuǎi shì dà zì huǐ zé, qǐng jiù yú dì. shí dà shè, qún chén xián jiàn. jì chū, dì dú liú xiù, cóng róng wèi yuē:" tiān xià kuàng dàng, kuǎi fū rén kě dé cóng qí lì bù?" xiù miǎn guān ér xiè, suì wèi fū fù rú chū.
孙秀降晋，晋武帝厚存宠之，妻以姨妹蒯氏，室家甚笃。妻尝妒，乃骂秀为“貉子”。秀大不平，遂不复入。蒯氏大自悔责，请救于帝。时大赦，群臣咸见。既出，帝独留秀，从容谓曰：“天下旷荡，蒯夫人可得从其例不？”秀免冠而谢，遂为夫妇如初。

hán shòu měi zī róng, jiǎ chōng pì yǐ wéi yuàn. chōng měi jù huì, jiǎ nǚ yú qīng suǒ zhōng kàn, jiàn shòu, shuō zhī. héng huái cún xiǎng, fā yú yín yǒng. hòu bì wǎng shòu jiā, jù shù rú cǐ, bìng yán nǚ guāng lì. shòu wén zhī xīn dòng, suì qǐng bì qián xiū yīn wèn. jí qī wǎng sù. shòu juē jié jué rén, yú qiáng ér rù, jiā zhōng mò zhī. zì shì chōng jué nǚ shèng zì fú shì, shuō chàng yǒu yì yú cháng. hòu huì zhū lì, wén shòu yǒu qí xiāng zhī qì, shì wài guó suǒ gòng, yī zhù rén, zé lì yuè bù xiē. chōng jì wǔ dì wéi cì jǐ jí chén qiān, yú jiā wú cǐ xiāng, yí shòu yǔ nǚ tōng, ér yuán qiáng zhòng mì, mén hé jí jùn, hé yóu de ěr? nǎi tuō yán yǒu dào, lìng rén xiū qiáng. shǐ fǎn yuē:" qí yú wú yì, wéi dōng běi jiǎo rú yǒu rén jī. ér qiáng gāo, fēi rén suǒ yú." chōng nǎi qǔ nǚ zuǒ yòu bì kǎo wèn, jí yǐ zhuàng duì. chōng mì zhī, yǐ nǚ qī shòu.
韩寿美姿容，贾充辟以为掾。充每聚会，贾女于青璅中看，见寿，说之。恒怀存想，发于吟咏。后婢往寿家，具述如此，并言女光丽。寿闻之心动，遂请婢潜修音问。及期往宿。寿蹻捷绝人，踰墙而入，家中莫知。自是充觉女盛自拂拭，说畅有异于常。后会诸吏，闻寿有奇香之气，是外国所贡，一箸人，则历月不歇。充计武帝唯赐己及陈骞，余家无此香，疑寿与女通，而垣墙重密，门合急峻，何由得尔？乃托言有盗，令人修墙。使反曰：“其余无异，唯东北角如有人迹。而墙高，非人所踰。”充乃取女左右婢考问，即以状对。充秘之，以女妻寿。

wáng ān fēng fù, cháng qīng ān fēng. ān fēng yuē:" fù rén qīng xù, yú lǐ wèi bù jìng, hòu wù fù ěr." fù yuē:" qīn qīng ài qīng, shì yǐ qīng qīng wǒ bù qīng qīng, shuí dāng qīng qīng?" suì héng tīng zhī.
王安丰妇，常卿安丰。安丰曰：“妇人卿婿，于礼为不敬，后勿复尔。”妇曰：“亲卿爱卿，是以卿卿；我不卿卿，谁当卿卿？”遂恒听之。

wáng chéng xiàng yǒu xìng qiè xìng léi, pō yù zhèng shì nà huò. cài gōng wèi zhī" léi shàng shū".
王丞相有幸妾姓雷，颇预政事纳货。蔡公谓之“雷尚书”。