táng zé tiān shí, huò gào fù mǎ cuī xuān móu fǎn, chì yù shǐ zhāng xíng jí àn zhī. gào zhě xiān yòu cáng xuān qiè, yún qiè jiāng fā qí móu, xuān shā zhī. xíng jí àn ér wú zhuàng. zé tiān yuē: bù huò qiè, hé yǐ zì xuě? xuān zài cóng dì sī jīng duō zhì qián bó mù zhī xuān jiā. měi yì shì, zé yù zhōng gào zhě xū zhī. sī jīng yí xuān jiā yǒu tóng móu zhě, nǎi zhà yuē: xū gù xiá kè shā gào zhě. yǔ le suì qīn chén cì yú tái cè, yǒu guǎn kè sù wèi xuān xìn rèn, zhì tái lù mén lì yǐ tōng gào zhě. sī jīng yīn mà yuē: ruò xiàn cuī xuān, bì shā rǔ yǐ. nǎi yǐn sī jīng yú gào zhě zhī dǎng, sōu huò qí qiè, xuān shǐ dé miǎn.
唐则天时，或告驸马崔宣谋反，敕御史张行岌按之。告者先诱藏宣妾，云妾将发其谋，宣杀之。行岌按而无状。则天曰：不获妾，何以自雪？宣再从弟思兢多致钱帛募之宣家。每议事，则狱中告者须知。思兢疑宣家有同谋者，乃诈曰：须雇侠客杀告者。语了遂侵晨伺于台侧，有馆客素为宣信任，至台赂门吏以通告者。思兢因骂曰：若陷崔宣，必杀汝矣。乃引思兢于告者之党，搜获其妾，宣始得免。