yuè zhōng wú jiā shí. dǒng wén jiǎn zhāi zhōng yī shí, lěi kuài zhèng gǔ, zhú zhà shù kǒng, shū shuǎng míng yì, bù zuò líng jué bō guǐ, zhū miǎn huā shí gāng suǒ yí, lù fàng wēng jiā wù yě. wén jiǎn shù zhī tíng chú, shí hòu zhǒng tī yá sōng yī zhū, pì èr fù jiàn, yǔ shí yì xiāng de. wén jiǎn xuān qí běi, míng" dú shí xuān", shí zhī xuān dú zhī wú yì yě. shí kuì xiān shēng dú shū qí zhōng, lēi míng zhì zhī. dà jiāng yǐ nán huā shí gāng yí shí, yǐ wú mén xú qīng zhī jiā yī shí wèi shí zǔ. shí gāo zhàng wǔ, zhū miǎn yí zhōu zhōng, shí pán chén tài hú dǐ, mì bù dé, suì bù guǒ xíng. hòu guī wū chéng dǒng shì, zài zhì zhōng liú, chuán fù fù. dǒng shì pò zī mù shàn rù shuǐ zhě qǔ zhī. xiān dé qí pán, chà yì zhī, yòu nì shuǐ qǔ shí, shí yì xuán qǐ.
越中无佳石。董文简斋中一石，磊块正骨，窋咤数孔，疏爽明易，不作灵谲波诡，朱勔花石纲所遗，陆放翁家物也。文简竖之庭除，石后种剔牙松一株，辟咡负剑，与石意相得。文简轩其北，名“独石轩”，石之轩独之无异也。石篑先生读书其中，勒铭志之。大江以南花石纲遗石，以吴门徐清之家一石为石祖。石高丈五，朱勔移舟中，石盘沉太湖底，觅不得，遂不果行。后归乌程董氏，载至中流，船复覆。董氏破资募善入水者取之。先得其盘，诧异之，又溺水取石，石亦旋起。

shí rén bǐ zhī yán jīn jiàn yān. hòu shù shí nián, suì wèi xú shì yǒu. zài chuán zhì qīng zhī, yǐ sān bǎi jīn shù zhī. shí lián dǐ gāo èr zhàng xǔ, biàn huàn bǎi chū, wú kě míng zhuàng. dà yuē rú wú wú qí yóu huáng shān, jiàn yī guài shí, zhé chēn mù jiào yuē:" qǐ yǒu cǐ lǐ! qǐ yǒu cǐ lǐ!"
时人比之延津剑焉。后数十年，遂为徐氏有。再传至清之，以三百金竖之。石连底高二丈许，变幻百出，无可名状。大约如吴无奇游黄山，见一怪石，辄瞋目叫曰：“岂有此理！岂有此理！”