lán líng xiāo yì rén, wáng qí míng. cháng jǔ jìn shì, xià dì, suì fén qí shū, yǐn jū tán shuǐ shàng, cóng dào shì xué shén xiān. yīn jué lì xī qì, měi dàn qū shēn zhī tǐ, jì yán qí shòu. jī shí nián yú, fā jǐn bái, sè kū ér bèi lóu, chǐ yǒu duò zhě. yī dàn, yǐn jìng zì shì, bó rán fā nù, qiě yuē: wú qì shēng lì, yǐn shēn tián yě jiān, jué lì xī qì, jì dé zhǎng shēng. jīn yì shuāi jí rú shì, qǐ wǒ zhī xīn zāi? jí hái jū yè xià, xué shāng rén zhú shén yī zhī lì. fán shù nián, zī yòng dà ráo, wèi fù jiā. hòu yīn zhì yuán wū fā dì, dé wù zhuàng lèi rén shǒu, féi ér qiě rùn, sè wēi hóng. yì rén dé zhī, jīng yuē: qǐ fēi huò zhī yá qiě wú wén tài suì suǒ zài, bù kě xìng tǔ shì, tuō yǒu fàn zhě, dāng yǒu xiū ròu chū qí xià, gù bù xiáng yě. jīn guǒ yǒu, nài hé rán wú wén dé ròu shí zhī, huò kě yǐ miǎn. yú shì pēng ér shí, wèi shén měi, shí qiě jǐn. zì shì yì rén tīng shì míng, lì yù zhuàng, mào yù shǎo, fā zhī tū zhě jǐn zhěn rán ér zhǎng yǐ, chǐ zhī duò zhě yì pián rán ér shēng yǐ. yì rén mò zì qí yì, bù gǎn gào yú rén. hòu yǒu dào shì zhì yè xià, féng yì rén, jīng yuē: xiān shēng cháng dé ěr xiān yào hū hé shén qì qīng wù rú shì. dào shì yīn zhěn qí mài. jiǔ zhī, yòu yuē: xiān shēng cháng shí líng zhī yǐ. fū líng zhī zhuàng lèi rén shǒu, féi ér qiě rùn, sè wēi hóng zhě shì yě. yì rén wù qí shì yǐ gào, dào shì hè yuē: xiān shēng zhī shòu, kě yǔ guī hè qí yǐ. rán bù yí jū chén sú jiān, dāng tuì xiū shān lín, qì rén shì, shén xiān kě zhì. yì rén xǐ ér cóng qí yǔ, suì qù, jìng bù zhī suǒ zài.
蘭陵蕭逸人，亡其名。嘗舉進士，下第，遂焚其書，隱居潭水上，従道士學神仙。因絕粒吸氣，每旦屈伸支體，冀延其壽。積十年余，發盡白，色枯而背僂，齒有墮者。一旦，引鏡自視，勃然發怒，且曰：「吾棄聲利，隱身田野間，絕粒吸氣，冀得長生。今亦衰瘠如是，豈我之心哉？」即還居鄴下，學商人逐什一之利。凡數年，資用大饒，為富家。後因治園屋發地，得物狀類人手，肥而且潤，色微紅。逸人得之，驚曰：「豈非禍之芽且吾聞太歲所在，不可興土事，脫有犯者，當有修肉出其下，固不祥也。今果有，奈何然吾聞得肉食之，或可以免。」於是烹而食，味甚美，食且盡。自是逸人聽視明，力愈壯，貌愈少，發之禿者盡黰然而長矣，齒之墮者亦駢然而生矣。逸人默自奇異，不敢告於人。後有道士至鄴下，逢逸人，驚曰：「先生嘗得餌仙藥乎何神氣清晤如是。」道士因軫其脈。久之，又曰：「先生嘗食靈芝矣。夫靈芝狀類人手，肥而且潤，色微紅者是也。」逸人悟其事以告，道士賀曰：「先生之壽，可與龜鶴齊矣。然不宜居塵俗間，當退休山林，棄人事，神仙可致。」逸人喜而従其語，遂去，竟不知所在。