jìn yáng yǐ běi, dì hán ér shǎo zhú, gù jū rén duō zhǒng wěi chéng lín, suǒ yǐ dài nán fāng zhī zhú yě. táng cháng qìng chū, běi dōu yǒu mín, qí jiā dì duō lín wěi, lǐ zhōng cháng yǒu huì yàn, zhì yú shí yú qí shě, zhì míng rì zhé bù zhī qí suǒ zài. qí mín yǒu zhù zēng bó yú qí shì zhě, yì wáng zhī. mín qiè yì yān. hòu yè wén yīng ér hào zhě shén zhòng, pò ér tīng zhī, zé qù rán yǐ. míng xī yòu wén, mín jù qiě shén. hòu yī rì, nǎi yǔ lǐ zhōng tā mín yuē:" shù duō wén lín zhōng yǒu yīng ér hào, wú dù cǐ dì bù dàng yǒu yīng ér, jù qí guài ěr." jí xiāng yǔ shān chú qí lín, tì qí cǎo. jì qióng, dé yī xué, zhōng yǒu zēng bó shí qì. jiàn yě lí shí yú, yǒu pín ér fǔ zhě, shēn ér yǎng zhě, shùn ér rǔ zhě, yǎn ér jù zhě, áo rán ruò xiāng chóu zhuàng. mín jǐn shā zhī, zì shì lǐ mín yòng ān qí jū.
晋阳以北，地寒而少竹，故居人多种苇成林，所以代南方之竹也。唐长庆初，北都有民，其家地多林苇，里中尝有会宴，置余食于其舍，至明日辄不知其所在。其民有贮缯帛于其室者，亦亡之。民窃异焉。后夜闻婴儿号者甚众，迫而听之，则阒然矣。明夕又闻，民惧且甚。后一日，乃语里中他民曰：“数多闻林中有婴儿号，吾度此地不当有婴儿，惧其怪耳。”即相与芟除其林，薙其草。既穷，得一穴，中有缯帛食器。见野狸十余，有颦而俯者，呻而仰者，瞬而乳者，偃而踞者，嗷然若相愁状。民尽杀之，自是里民用安其居。