wèi zhī wéi hán dān yě, shēn bù hài shǐ hé yú hán wáng, rán wèi zhī wáng zhī suǒ yù yě, kǒng yán ér wèi bì zhōng yú wáng yě, wáng wèn shēn zǐ yuē: wú shuí yǔ ér kě? duì yuē: cǐ ān wēi zhī yào, guó jiā zhī dà shì yě. chén qǐng shēn wéi ér kǔ sī zhī. nǎi wēi wèi zhào zhuō hán huǎng yuē: zi jiē guó zhī biàn shì yě, fū wèi rén chén zhě, yán kě bì yòng, jǐn zhōng ér yǐ yǐ. èr rén gè jìn yì yú wáng yǐ shì. shēn zi wēi shì wáng zhī suǒ shuō yǐ yán yú wáng, wáng dà shuō zhī.
魏之圍邯鄲也，申不害始合於韓王，然未知王之所欲也，恐言而未必中於王也，王問申子曰：「吾誰與而可?」對曰：「此安危之要，國家之大事也。臣請深惟而苦思之。」乃微謂趙卓、韓晃曰：「子皆國之辯士也，夫為人臣者，言可必用，盡忠而已矣。」二人各進議於王以事。申子微視王之所說以言於王，王大說之。