zhōng shān jūn xiǎng dōu shì, dài fū sī mǎ zǐ qī zài yān. yáng gēng bù biàn, sī mǎ zǐ qī nù ér zǒu yú chǔ, shuō chǔ wáng fá zhōng shān, zhōng shān jūn wáng. yǒu èr rén qiè gē ér suí qí hòu zhě, zhōng shān jūn gù wèi èr rén: zi xī wèi zhě yě? èr rén duì yuē: chén yǒu fù, cháng è qiě sǐ, jūn xià hú cān ěr zhī. chén fù qiě sǐ, yuē: zhōng shān yǒu shì, rǔ bì sǐ zhī. gù lái sǐ jūn yě. zhōng shān jūn kuì rán ér yǎng tàn yuē: yǔ bù qī zhòng shǎo, qí yú dāng è yuàn bù qī shēn qiǎn, qí yú shāng xīn. wú yǐ yī bēi yáng gēng wáng guó, yǐ yī hú cān dé shì èr rén.
中山君饗都士，大夫司馬子期在焉。羊羹不遍，司馬子期怒而走於楚，說楚王伐中山，中山君亡。有二人挈戈而隨其後者，中山君顧謂二人：「子奚為者也？」二人對曰：「臣有父，嘗餓且死，君下壺飡餌之。臣父且死，曰：『中山有事，汝必死之。』故來死君也。」中山君喟然而仰嘆曰：「與不期眾少，其於當厄；怨不期深淺，其於傷心。吾以一杯羊羹亡國，以一壺飡得士二人。」