hàn huáng ruì yì qiú shén xiān, shén xiān zhī xiào hé máng rán. péng lái ruò shuǐ bù kě dào, qiě lì gōng zhōng chéng lù pán.
漢皇銳意求神仙，神仙之效何茫然。蓬萊弱水不可到，且立宮中承露盤。

jī cān yù xiè bù kān bǎo, shuí wèi yǒu fāng néng què lǎo. rén shēng xiū duǎn shù zài tiān, duō yù wèi bì néng yán nián.
飢餐玉屑不堪飽，誰謂有方能卻老。人生修短數在天，多欲未必能延年。

qiū fēng chuī lǎo mào líng shù, nián nián kōng dī jīn jīng lù. jiàn zhāng gōng què suí yān chén, kuài rán yì lì wéi tóng rén.
秋風吹老茂陵樹，年年空滴金莖露。建章宮闕隨煙塵，塊然屹立惟銅人。

gōng guān xī lái guǒ hé yì, yī zhāo cí hàn jiāng guī wèi. xū jiē tóng rén rú yǒu zhī, kǒu bù néng yán wéi lèi chuí.
宮官西來果何意，一朝辭漢將歸魏。吁嗟銅人如有知，口不能言惟淚垂。

zì cóng cáo shì dào shén qì, fù zǐ xiāng chuán yǐ sān shì. hàn gōng gù wù wú yī cún, rǔ dú yóu néng gǎn jiù ēn.
自從曹氏盜神器，父子相傳已三世。漢宮故物無一存，汝獨猶能感舊恩。

qī rán zhào yǐng lín wèi shuǐ, yī zhé tóng rén fú bù qǐ. níng wèi qì wù wěi dào bàng, bù rěn piāo bó lí gù xiāng.
悽然照影臨渭水，一折銅人扶不起。寧為棄物委道傍，不忍漂泊離故鄉。

tiáo tiáo dōng wàng luò chéng lù, huí shǒu cháng ān chóu rì mù. cháng ān fán huá fēi xī shí, luò yáng liáo luò shuí fù bēi.
迢迢東望洛城路，回首長安愁日暮。長安繁華非昔時，洛陽寥落誰復悲。

hàn wèi xīng wáng hé rì le, zhǎng jiàn tóng rén wò qiū cǎo.
漢魏興亡何日了，長見銅人臥秋草。