shàn yù rén zhě rén yù zhī, shàn huǐ rén zhě rén huǐ zhī, shī bào zhī cháng yě. shì yǒu hǎo míng zhī shì, yǐ qí gāo tiān xià zhě zì fù, kǒng tiān xià zhī rén xié qí suǒ zhǎng yǒu yǐ yà yǐ, yú shì huǐ zhī wèi bù zú dào. wèi bù zú yǔ wú bìng, yǐ biǎo jiàn qí gāo. tiān xià zhī rén bù kān qí huǐ, zhēng qǐ ér huǐ zhī. qí shǐ yě qiú dé měi míng, ér zhōng yě fǎn wèi tiān xià zhī è suǒ guī, shì bù dé qǔ míng zhī dào yě. shì yǐ gǔ zhī jūn zǐ dào gāo ér yù qiān, dé zūn ér yù gōng, qí yú rén yě, è è ér yáng shàn, rén zhī yǒu shàn ruò yǐ yǒu zhī, wéi kǒng qí bù dé wén, ér yǐ wèi yǐ suǒ bù dǎi bù xìng wén rén zhī guò, zé yì hán róng fù hù, bù rěn qí bù dé wèi jūn zǐ. gù tiān xià zhī rén bù kān qí yù, zhēng qǐ ér yù zhī, qí shǐ yě suī ruò zì biǎn, qí zhōng yě nǎi wèi tiān xià xiǎn, rén shì de qǔ míng zhī dào yě. fū yǐ kǒu shèng tiān xià tiān xià zhī kǒu, bù yóu zhòng hū? huò yuē wú dào gāo yǐ dé zūn yǐ, qǐ tiān xià suǒ de ér qiáng huǐ zhě? yuē: zài yǐ yǒu kě yù zhī shí, rén gù bù dé ér huǐ zhī, rán dào chéng gāo dé chéng zūn zhě, jué bù zhì yú shàn huǐ rén, ér shàn huǐ rén wèi yǒu bù wèi dào dé zhī lèi yě, xī qí gāo qiě zūn? huò yuē wǒ chéng shàn yù rén, bù xìng rén zhī huǐ yǐ yě è shēng zhì, fǎn zhī rú hé? yuē bù rán, wǒ zhī yù rén yě duō, zé rén zhī yù wǒ yě yì duō yī rén zhī huǐ bù zú, shèng zhòng rén zhī yù yǐ. shū sūn wǔ shū huǐ zhòng ní, zhòng ní wèi cháng huǐ shū sūn wǔ shū bì rén zāng cāng huǐ mèng zǐ, mèng zǐ wèi cháng huǐ zāng cāng. cǐ kǒng mèng zhī suǒ yǐ wèi kǒng mèng, shì suǒ yǐ zhòng huǐ zhě zhī è yú. huò yuē jūn zǐ yǔ mò, wéi yì ér sì, hé xiá xù rén zhī shì fēi, bì yù wèi ā shì gǒu róng zhě hū? yuē: ā shì gǒu róng, gù jūn zǐ suǒ bù qǔ, rú zhī yǔ mò zhī wèi yì yě, zé shì fēi gù yǒu fèn yǐ. fū shàn yù rén zhě yú yǐ wèi shèng dé, yú rén wèi lìng míng, cǐ zhī wèi liǎng yì shàn huǐ rén zhě yú jǐ wèi báo dé, yú rén wèi è míng, cǐ zhī wèi liǎng sǔn. liǎng sǔn liǎng yì zhī jiān, qí xiāng qù yì yuǎn yǐ. bù kě bù chá yě.
善譽人者人譽之，善毀人者人毀之，施報之常也。世有好名之士，以其高天下者自負，恐天下之人挾其所長有以軋已，於是毀之為不足道。為不足與吾並，以表見其高。天下之人不堪其毀，爭起而毀之。其始也求得美名，而終也反為天下之惡所歸，是不得取名之道也。是以古之君子道高而愈謙，德尊而愈恭，其於人也，遏惡而揚善，人之有善若已有之，唯恐其不得聞，而以為已所不逮；不幸聞人之過，則亦含容覆護，不忍其不得為君子。故天下之人不堪其譽，爭起而譽之，其始也雖若自貶，其終也乃為天下顯，人是得取名之道也。夫以口勝天下天下之口，不猶眾乎？或曰吾道高矣德尊矣，豈天下所得而強毀者？曰：在已有可譽之實，人固不得而毀之，然道誠高德誠尊者，決不至於善毀人，而善毀人未有不為道德之累也，奚其高且尊？或曰我誠善譽人，不幸人之毀已也惡聲至，反之如何？曰不然，我之譽人也多，則人之譽我也亦多；一人之毀不足，勝眾人之譽矣。叔孫武叔毀仲尼，仲尼未嘗毀叔孫武叔；嬖人臧倉毀孟子，孟子未嘗毀臧倉。此孔孟之所以為孔孟，適所以重毀者之惡歟。或曰君子語默，唯義而巳，何暇恤人之是非，必欲為阿世苟容者乎？曰：阿世苟容，固君子所不取，如知語默之為義也，則是非固有分矣。夫善譽人者於已為盛德，於人為令名，此之謂兩益；善毀人者於己為薄德，於人為惡名，此之謂兩損。兩損兩益之間，其相去亦遠矣。不可不察也。