yú wén fāng wài shì yún, jìng yǔ xuān jìng yě, suǒ yǐ zhī jìng yǔ xuān zhě xīn yě. jìng wú qù shě, wèi cháng yǐ jìng wèi shì yǐ xuān wèi fēi, yì wèi cháng yǐ jìng wèi fēi yǐ xuān wèi shì, wéi xīn yǒu qù shě shì fēi shēng yān. yú shì chóng zhí huò lì chí wù shì yù zhī rén, bì shě jìng qù xuān ér zhī shì yǐ yǐn bīng shí bò yí shén yǎng xìng zhī shì, bì shě xuān qù jìng ér yǐn shān yǐ. èr zhě mò bù zì yǐ wèi shì ér gèng xiāng fēi yě. zhī dào zhě zé yuē qù xuān zhī shì fēi yǐ, qù jìng yǐn shān yì qǐ dé wèi shì zāi? xīn jū wèi què ér shēn zài yán xué, yīng qíng hǎo jué ér jiǎ róng jiāng gāo, shān guǒ jìng hū? tú yáng chǔ guó zhě bù yuàn sān jīng, mài bo chéng dū zhě wú qiú gǒu dé, shì guǒ xuān hū? mèi zhě yóu jìng bù yóu xīn, dá zhě yóu xīn bù yóu jìng, xīn gǒu xuān yě, suī shān ér yì shì xīn gǒu jìng yě, suī shì ér yì shān. yǔ shí zhī jiǔ yǐ, huì sì míng shū jūn lái háng, wèi yǔ yán: mǒu xìng shì shān ér jiā píng rǎng, wú pān jī zhī kuài lín tiào zhī shì, bìng zhī jiān, cháng luó shù shí tíng xià, xiě shù fēng bì shàng, pán huán qí jiān, jiǔ yǔ xiāng wàng, hū ruò qiān yán wàn hè zì xiàn zuǒ yòu, zé xīn rán xiào yuē: shì yì shān yě. gù yǐ yì shān míng zhāi. zi wèi hé rú? yǔ yuē: wèi yě. jǔ qián shuō gào zhī, jūn qǐ xiè yuē: dé zhī yǐ, jiāng guī shí zhū bì.
余聞方外士雲，靜與喧境也，所以知靜與喧者心也。境無趣舍，未嘗以靜為是、以喧為非，亦未嘗以靜為非、以喧為是，惟心有趣舍是非生焉。於是崇殖貨利馳騖嗜欲之人，必舍靜趣喧而之市矣；飲冰食蘗怡神養性之士，必舍喧趣靜而隱山矣。二者莫不自以為是而更相非也。知道者則曰趣喧之市非矣，趣靜隱山亦豈得為是哉？心居魏闕而身在岩穴，嬰情好爵而假容江皋，山果靜乎？屠羊楚國者不願三旌，賣卜成都者無求苟得，市果喧乎？昧者由境不由心，達者由心不由境，心苟喧也，雖山而亦市；心苟靜也，雖市而亦山。予識之久矣，會四明舒君來杭，為予言：某性嗜山而家平壤，無攀躋之快、臨眺之適，病之間，嘗羅數石庭下，寫數峰壁上，盤桓其間，久與相忘，忽若千岩萬壑自獻左右，則欣然笑曰：是亦山也。故以亦山名齋。子謂何如？予曰：未也。舉前說告之，君起謝曰：得之矣，將歸識諸壁。